BÜYÜK BİR TUTKU VE UFKA SAHİP OLUNMADAN TARİHİN EN ZORLU ÇABASINA GİRİLMEZ

Doğru Bir Ordulaşma Ruhta ve Düşüncede Yenilik Yaratmakla Mümkündür;

Ordu ve savaş gerçekliğimizi de bütün yönleriyle ve oldukça net bir biçimde ele alabiliriz. Bunun karar esaslarına açıklık getiriyoruz ve gerilla tarzımızı kararlaştırıyoruz. Bu önemli bir yaklaşım gerçeğimizdir. Genelde ordulaşma, özellikle de gerilla tarzını bütün yönleriyle doğru değerlendirmek, doğrulamak gerekmektedir. Bu temel çalışma alanına çok az yanılgıyla ve doğrular temelinde yaklaşmanın ne kadar önemli ve sonuç alıcı olduğu bilinmektedir. Bu konudaki yanılgıları aştıracağız, yetmezliklere fırsat vermeyeceğiz ve dönemin emrettiklerine çok dikkat edeceğiz. Yine bunun tarzına özellikle büyük bir derinlik ve anlayış keskinliğiyle bakacağız. Gerillaya ilişkin bu defa yalpalayan, yarım yamalak bir çıkışımız olmayacak. Gerilla netleşmesi ve buna ilişkin karar düzeyimiz bizi ordulaşmanın en yeterli ve yetkin bir örgütlenmesi kadar, savaşın da en sonuç alıcı biçimine ulaştıracaktır. Çoğunuzun iddiası bu temeldedir. Bunun için de buna dikkat etmeye, hiç olmazsa bundan sonra doğru yaklaşmaya büyük özen göstereceksiniz. Başarı, hiç olmazsa partiyi her gün anlamsız kayıplardan bir an önce sıyırmak kadar, bir an önce doğrulara ulaştırmak ve sizleri bir an önce bu doğru yaşama çekmek için önemlidir. Yoksa pul pul dökülüyorsunuz. Kişilikleriniz çok zayıf, sürekli dökülüyorsunuz ve bizim de sürekli bu tarz çalışma imkanını bulmamız, çalışmalara kendimizi bu kadar katmamız mümkün değil. Artık anlayış keskinliğini kazanmak, katılım gücü olmak zorundasınız, aksi halde yaşayamazsınız. Bu değerlendirmelerin ışığında yıllardır kendinizi sadece bir bela gibi tuttuğunuzu, görevlerden kaçtığınızı görüyor ve bunun en olumsuz bir durum olduğunu şimdi fark ediyorsunuz. Bu durumlara düşmemenin yolu, hiç olmazsa bu süreçleri doğru yaşamaktan geçer.

Yenilgiyi kendinize tümüyle yedireceğinizi, imhalık bir durumu tümüyle kader olarak belleyeceğinizi sanmıyorum. Kurtuluş şansınız var, doğru yaşam talebiniz yüksek, ama ona ulaşma ve onu kendi yaşamıyla bütünleştirme biçimine gelince aranızda uçurumlar var. Yıllardır bazılarınızın nasıl böyle yaşadığına anlam veremiyorum. Yeni katılımlar için olduğu kadar, eski katılımlar için de bu savaşı halen nasıl böyle kabul ettiklerine şaşırıyorum. Kendim için değil, sizin için acı duyuyorum, üzüntü duyuyorum, çünkü bu savaşın nasıl yürütüldüğünü ben iyi biliyorum. İnsan size bir kurbanlık koyun gibi bakıyor. Ve buna da yol açan kendinizsiniz. Bu kadar acımasız işkencelere, bu kadar acımasız zorluklara kendi yetersizliğinizle, eksikliğinizle yol açtırıyorsunuz. Ben de böyle devrimci olunmaz diyorum. Aslında bunu sürekli söyledim, maalesef kendilerini yaşamışlar, hem de bayılırcasına yaşamışlar. Sonuçları benim için değil, sizin için ortada. Yetersiz mi yaklaşıyoruz, sorumluluklarımızın uzağında mı yaklaşıyoruz? Hayır! Ben bütün kuruluş çalışmalarımıza, bütün önemli dönemsel çalışmalarımıza çok yeterli, çok doyurucu yaklaştım, fakat anlamayan, anlar gözüküp de kendini dayatan kişilikler oldu. Ama ben yine de güçlü ve ayaktayım, işlerimi biraz yürütüyorum. İyi yürütemeyen, yeterli olmayan diğerleridir. Hele bu saptıranlar, bundan tamamen kendileri sorumludur. İşler yürütülebilir. Biz kimseden destanlık kabilinden iş istemiyoruz, ama iş dediğin biraz sağduyuyla yapılır. Hele hele sizin koşullarda, bu işlere ancak böyle güç getirilebilir. Sizden bunu istiyoruz. Bu da o kişinin amacını anlamlandırmak içindir, yaşamına anlam katabilmesi için gereklidir. Kendimizi bu kadar anlatıp duruyoruz.

Buna rağmen böyle yapmanızın ne gereği var? Ucuz mevkiciliğe, ucuz kariyere bilmem bireysel çıkarcılığa, her türlü parti dışılığa, her türlü yakışmayan tutumlara ne gerek var? En önemlisi de bu kadar yetmezliğe, işin bu kadar olurunda olmamaya, işin gereklerine kendini vermemeye ne gerek var? Niye böylesiniz, bundan ne zevk alıyorsunuz? En önemlisi de, kendinizi eğitmemede, kendinizi katmamada ne çıkarınız var? Buna şaşıyorum! Kendini gizlemek ve başka türlü göstermekle ne elde edeceğini ümit ediyorsunuz? Bundan ne zevki alıyorsunuz? Kendini gerçeğe bütün yönleriyle doğru dürüst katamama sizi büyütüyor mu, sizi yüceltiyor mu? Size özgür bir yaşam, bireyci bir yaşam şansı veriyor mu? Şimdiye kadar sizi tatmin etti mi? Bir sigara dumanı sizi ne kadar tatmin ediyorsa, bir gün bu saplantılarınız da sizi o kadar tatmin eder. Her zamankinden daha gerçekçi olmaya, yalnız bugün için değil, tarihimizde ilk defa derli toplu yakaladığımız, onurlu olmak kadar gerçekçi, gerçekçi olmak kadar arzulanır bir yaşamın sahibi olmaya şimdi güç getirmeliyiz. Geçmiş dönemlerdeki umutsuzluğun, ilgisizliğin nedenlerini anladık. Ama şimdi gerçekten umut zamanı, sadece umut zamanı da değil, bunu gerçekleştirme zamanı. Özgür bir yaşamı sadece talep etme değil, onu gerçekleştirme zamanı. Buna inanın, bunun bilincini geliştirin ve o temelde sürece yüklenin. Size gerekli olan budur. Buna büyük cevaplar verdiğimize de inanıyoruz.

Ordulaşma ve savaş sorunları o kadar önemli, o kadar hassas, o kadar sorumlu ve yaratıcı bir yaklaşımı gerektiriyor ki, önümüzdeki dönemde kendimizi her açıdan vereceğimiz bu çalışma parti öncülüğü ve onun uygulama düzeyiyle bağlantılı olacaktır. Sadece ihtiyaç duyduğumuz askeri çizgiyi derinliğine anlamak veya bunun uygulama sorunlarına dikkat etmek değil, her işte olduğu gibi buna da çok köylüce ve esnafça, bönce yaklaşmak sanıyorum bizim en gafil yanımız, çokça yaptığımız o kendimizi kandırma tarzımız oluyor. Kuşkusuz böylesi bir çalışmada çok kapsamlıca değindiğimiz hususları tekrarlamayacağız. Yalnızca sonucuna ilişkin bazı hususları saptamalıyız. Eğer bazı kararlara ulaşacaksak, o kararlar hayli can alıcı nitelikte olmalıdır. Bunu yakalamaya çalışıyoruz. Yani beni günlerdir düşündüren, parti gerçeğimizde olduğu kadar, onun ordu temsilinde de derin bir ufuk noksanlığı içerisinde olduğumuzdur. Bu işte gönüllülük bir tutku olduğu halde, bu bir onur işi, şan, şeref işi olduğu halde, bundan biraz yoksun olduğumuz, ufkumuzun çok dar kaldığı bilinmektedir. Yine bu konuda köylünün, küçük burjuvanın çok dar, günü kurtarma anlayış ve yaklaşımlarının, ufukta kesin zaferi görmemenin, günlük yaklaşımda da yarını düşünmemenin çok etkili olduğu bilinmektedir. Bunları da sanki bir şeyler kurtarmakmış gibi değerlendirip öyle yaklaşım gösteriyorsunuz.

Büyük tutku olmazsa, büyük ufuk olmazsa bu çalışmaların içine girilemez. Ordu gibi tarihin en zorlu bir çabasına girilemez. Girişilse dahi altından kalkılamaz. İster gerilla ordulaşmasının daha gelişmiş biçimi olsun, -ki, bu bizde artık böyle bir duruma gelmiş- ister herhangi bir silahlı mücadele biçimi olsun, eğer macera olup çıkmayacaksa, ona girişen kişiler çok ciddi olmak zorundadırlar. Hele çok sınırlı bazı değerleri kurtarmak için buna girmemeli ve girdi mi de kendini bütünüyle vermelidirler. Büyük bir gönüllülük kadar, tutku kadar sağlam bir mantık yapısı da olmalıdır. Halk ordusunu kurmak büyük bir azimle, iradeyle olmazsa ve yine insanda tam bir tutku halini almazsa başarılamaz. Eğer böyle olursa bu, askere almadan tutalım bunun mükemmel bir savaşım düzenine çekilmesine kadar her şey büyük bir sorumlulukla yerine getirilir. Çok az sayıda arkadaşımız bu işe böyle bakıyor. Sizin ordu sorunlarına neden bu kadar ufuksuz, mecalsiz yaklaşım gösterdiğinizi halen anlamış değilim. Gündeminizde yapacağınız bir iş mi yok? Eğer varsa, iradenizi neden harekete geçiremiyorsunuz? Örneğin düşünüyorum, benim çok dolaylı da olsa bu çalışmalara gösterdiğim ilginin onda birini siz gerillanın merkezinde, en çok geliştirilecek yerde olduğunuz halde gösteremiyorsunuz, bunun büyük tutkusunu yaşayamıyor, derin ufkunu yakalayamıyorsunuz. Ordu kurmayı şevkle ele alan kaç birimimiz var? “Ben bu yıl böyle bir iddialı ordu kuracağım ve düşmanın şu odaklarını çökerteceğim” diyen kaç komutanımız var? Bunca deneyimlere rağmen sanırım bu bizde eksiktir. Bizim buradan gördüğümüz öngörüden daha geri bir öngörüyle hareket ediyorlar. Bizim buradaki yaklaşım yoğunluğumuzdan çok daha az bir yoğunluk içerisindeler. Onun için de bönce, köylüce, esnafça olmaktan, demagojik yaklaşımdan kurtulamıyorlar. Bu kişilikle ordu kurulamaz. Maalesef bu işten sorumlu olanların büyük bir kısmı, ordu gerçeğini yadsıyan ne kadar davranış, tutum varsa hepsini sergiliyor, hatta işe ne kadar kendini tutkuyla vermek istedikleri belli değil ve hepsi de komutan! En değme bir komutanın kafa yapısını aç, içinde ne var? Acaba kesin bir ufku, kesin bir yıl planlaması var mı? Acaba bir yerden bir yere ulaşmak istiyor mu? Ordu geliştirme işinde bir tasarısı oluşmuş mu? Hatta elindeki olanakları değerlendiriyor mu? Bütün bunlar belli değildir. İşin kurmayı böyle olursa acaba pratiği nasıl olur? Büyük bir kısmının komutalıktan anladığı; bireysel iradeyi parti iradesinin üstüne çıkarabilmek, takım iradesinin üstüne çıkarabilmek, tek taraflı yaklaşıp örgüt gerçeğini dışlayarak ve çizginin gereklerini yadsıyarak kendini özerkleştirmektir. Bu, yaygın bir komutanlık anlayışıdır.

Komutanlığın bir kurmaylık, bir kuruculuk yetkisi olduğunu, kesinlikle çok güçlü bir yürüyüş, bir ufuk sahibi olmayı gerektirdiğini ne kadar göz önüne getiriyorlar? Hatta, önüne çıkan imkan ve olanakları amaca ne kadar hizmet ettirmek istediği belli değil. Çoğunlukla çarçur edilir; savaşçı kaçırtılır, araç gereç düşmana kolay kaptırılır, mevziler değerlendirilmez, derinleştirilmez, terk edilir, hazırlıklar doğru dürüst yapılmaz. Bizim çalışmalarımızda eksik olan yönleri buna benzer yaklaşımlarda görmek gerekir. Birçok komuta kişiliği, yapının moralini acaba ne kadar geliştirdi veya tersine yapının partiye ve Önderliğe olan bağlılığını acaba nasıl çarçur ediyor? Bu konularda endişelerimiz var. Büyük ihtimalle birçok komutanın durumu budur. Partiye büyük bağlılığı, devrime büyük bağlılığı, varolan birçok değerimize bağlılığı komutan tüketiyor. Büyük ölçüde kendisi bunlara dayanıyor, aynı zamanda bunları çarçur etme işiyle uğraşıyor. Komutanlıkta bireycileşmeyi çok iyi görmemiz ve tehlikeli bir komutanlık saptırmasıyla karşı karşıya olduğumuzu anlamamız gerekiyor. Tarihte olsun, günümüzde olsun herhangi bir işin komutasında bu işler bizimkilerin yaptığı gibi ele alınmıyor. İşte bu noktada büyük bir çarpıklığı yaşadığımız kanısındayız. Kolay komutanlaşma ve gereklerini yerine getirmeme var. Birimin canını çıkaran komutanlar az değil. Partinin birime verdiklerini, bir yıkıcı gibi birimin kişiliğiyle oynayarak çarçur edenler az değil. Hatta birçok gerilla tasfiyeciliklerinde de gördüğümüz gibi, askerileşmeden uzaklaşma, bunun birçok hazırlığından, özellikle eğitiminden uzaklaşma “ben ordulaşmak istemiyorum” anlamına gelir. Aslında komuta tarzının kendisi gerillaya ve onun ordulaşmasına kapalıdır. Kaldı ki bu iş, belirttiğimiz gibi bir tutku işi; gönüllülükten de öteye, büyük bir azim ve istek işidir. Bizim, ordulaşmada bunların öncülüğünü ortaya çıkarmamız gerekiyor. İşe ödlekçe, moralsizce, yeterince iradeden, gönüllülükten yoksun olarak katılanları ayıklamak gerekir. Ordu faaliyetlerinde üst düzeyde görev almak, öyle düşkünlerin üsteleneceği bir iş değildir.

Bu iş büyük onur işidir; tarihi biraz kendisine yakıştıranların işidir. Tarihte kendine biraz yer açmak için büyük bir tutkuyla hareket etmek isteyenlerin işidir. Tabii ki böyle bir işi olanın da kendi askerini yaratmaktan tutalım, onu kendisinden daha fazla korumak ve geliştirmek isteyeceği de açıktır. Çünkü çok iyi bilir ki, ordu varsa o vardır; ordusu iyi savaşıyorsa o bir değerdir, askeri bir önderdir. Yoksa ordusunun canını çıkaran, ordusunun değerini kavramaktan uzak birisi kesin bu sıfatta değildir. Ve daha da ötesi, partinin kazandırdıklarını kemirmekle uğraşan birisi bir ordu elemanı dahi olamaz. Ordumuzu bir köylü ordusu olmaktan kurtarmak zorundayız. Bizim ordumuz, bana biraz köylü ordusu gibi geliyor. Proletarya önderlikli bir halk ordulaşmasını veya ideolojik, siyasi öncülüğü esas alan bir ordulaşmadan ziyade, parti etkisiyle ortaya çıkmış, fakat öncülüğe yabancı, onu özümseyememiş, yine ağır köylü özelliklerle kendini kitleden koparamamış, profesyonelleşememiş amatör bir ordu gibi geliyor. Ordu elemanlarımız proletaryayı değil, yoğun bir biçimde köylülüğü yaşıyorlar, yine ordu komutanlarımızın büyük bir kısmı proletaryanın temsilini değil, yarı aydın küçük burjuva sınıf temsilini yapıyorlar. Dolayısıyla bunların uzlaşması veya çelişkisi, orduyu veya ordulaşmayı çözümsüzlüğe, en azından çok yönlü gelişmekten alıkoymaya götürür ve olan da budur. İşte bir ara buna, “aydınlarla köylülerin çatışması” denildi. Bu, köylü kökenli askerle, aydın kökenli -ki, çoğu komutada- askerin proleter çizgide erimemesi demektir; her birisinin kendi sınıf gerçeğini yaşaması demektir. Ve bunun da bizim gerillalaşmamıza ne kadar zarar verdiğini çok iyi biliyoruz. Aynı olay cephe için de, söylediğimiz askeri alan için de geçerlidir.

Ordulaşmada öncülük ne komutada, ne yapıda bir türlü oturtulamıyor ve uzlaşma da bu temelde ortaya çıkıyor. Nedir uzlaşma? Köylü kökenli yapı, “ben gerillaya fazla gelemem”, küçük burjuva yapı da “ben komutaya fazla gelemem” diyor. “Ne yapalım, uzlaşalım mı” deniliyor ve olan da budur. Büyük bir ölçüde bizim öncülüğümüzün ordu içinde yürümesini engelleyen de bu sınıf özellikleridir veya bu sosyal geriliklerdir. Bir yerde bizim ordumuz, aslında partinin etkilemesiyle, öncülük etkileriyle birlikte, küçük burjuva zemininin birbirini nötralize etme tehlikesini de yaşıyor, dolayısıyla parti veya öncülük etkisiz kalıyor. Bu, aslında bir kader değil, koşulların zorunlu kıldığı bir uzlaşma değildir. Nasıl ki cephe, orta sınıf etkisinden arındırılamıyor ve bu kadar kayba yol açıyorsa, yine öncülük orta sınıf yaklaşımından arındırılamıyor ve sağlam bir öncülük oluşturulamıyorsa, onun en çarpıcı bir etkisi de ordulaşmada görülüyor. Orta sınıf etkileri ordulaşmayı adeta felç ediyor. Yani biz işi sadece yüzeysellikle, “tıkandık, bunaldık” demekle izah edemeyiz. Güçlü orta sınıf etkileri ister köylü, ister kentli kesimden kaynaklansın, -bu farklar o kadar önemli değil- ama proleter tarzda kendini veremediği gayet açıktır. Özellikle ufuk, yani teorik seviye, bunun pratiğe dökülmüş politik örgüt yoğunluğu, bir de proletaryanın azim, irade gücü ve en emekçi olanın tutku düzeyi yansıtılamadığı için orta sınıf etkileri bir hayli boğdurucu etkide bulunuyor. Çoğunuzun davranışları orta sınıf davranışlarıdır. Ordu içinde bu davranışlar gerillanın handikabıdır. Kaldı ki, öncülüğe hakkıyla cevap veremeyenler, parti içi yaşamı bozanlar, orduyu kat be kat bozar. Öncülükteki bütün orta sınıf özellikleri, onun partiyi geliştirmeme çabaları çok daha yıkıcıdır. Bu anlamda askeri alan tahribata daha çok açıktır. Demek ki, bizim ordumuzun başına getirilmek istenen bir orta sınıf oyunudur ve ordumuzun başına oynanan oyun, orta sınıf özelliklerinin oynadığı bir oyundur. Yoksa, bu kadar imkan, olanak ortadayken ciddi bir ordulaşmaya ulaşamamak bir kader değildir ve bu hiçbir şekilde izah edilemez.

Gerillanın abecesini oturtamamak öyle yüksek teorik bir sorun değildir. Sabotörler olmazsa, orta sınıf hantallığı, tembelliği, uyuşukluğu olmazsa, proleter özellikler egemen olursa bu ordu müthiş gelişir ve bu kadar yozlaşma, orduyu aşındırma hareketleri de olmaz; değerlere bu kadar hor bakma, moralle oynama, taktiklerle bu kadar oynamanın ortaya çıkması mümkün olmaz. Demek ki ordulaşma faaliyetlerimizdeki orta sınıf etkilerini ne kadar silersek, aşarsak o denli bir ivme kazanmış oluruz. Bu nasıl sağlanır? Mükemmel eğitim, mükemmel moral, mükemmel örgütlülük düzeyi, mükemmel komuta temsili ve gerilla taktiklerine başvurma, oldukça yaratıcı olma işten bile değildir. Ama komuta tarzı ve köylülük tarzı böyle uzlaşarak birbirini nötrleştirirse bu ordu felç olur. Yoksa bu kadar imkanı, olanağı yakaladıktan sonra; aday desen istediğin kadar geliyor, silah desen istediğin kadar geliyor, tecrübe desen var, peki bunlar neden ordulaşamıyorlar? Demek ki işin kurucusu, işin kaynağının başında olan engelliyor, ondan dolayı gelişmiyor. Demek ki iş baştan sabote edilmiş veya baştan gelişime kapatılmış. Gerilla çalışmalarımızda bir komutan, görev alanını ne kadar düzenliyor? Aylarca kendi birimiyle bir toplantı yapmayan, aylarca onun moralini bile göz önüne getirmeyen, ciddi bir kış hazırlığı, ciddi bir yaz seferberliği yapmayan birçok komutanımız var. Bir konuşma yapmaktan bile üşeniyor. Bir üslenme planı yok, imkan, olanak nedir, onu değerlendirme zahmetine bile katlanmıyor. Sözümona yetki, komutanlık gibi bir takım şeyler ele geçirmiş, sadece bunlarla yetiniyor. Acaba bunun ufkunda tarih var mı, bunun ufkunda bir zafer var mı? Acaba bir yere hükmetmek istiyor mu? Hayır! Kaldı ki bu tip anlayışların “düşman üzerime gelmesin, ben de gitmem, köy korucularıyla uzlaşırız, alan düşürmeye gerek yok” gibi kendini kaptırdığı durumlar söz konusudur.

Gerçekten anlaşılıyor ki, ordu faaliyetlerimizdeki en önemli sorun, öncülüğümüzde de çok etkili olan, bizim sınıf çizgimizi bozan, bununla uyuşmayan, onun iradesiyle, yaşam anlayışı ve felsefesiyle bütünleşmeyen bu komuta kişilikleri ve onlara yön veren, onların dayanmak istedikleri temel sosyal anlayış ve tutumlardır. Biz bunun acısını çekiyoruz. Bunca çabamız bu nedenle tam istediğimiz sonuca ulaşmıyor. Yoksa, hiçbir ordu hareketinde gösterilmeyen çabaları bizim sergilediğimizi söyleyebilirim. Yani PKK öncülüğünün gerillaya harcadığı çabayı ne Vietnam‟da, ne de Çin‟de görmek mümkün değildir. Çok müthiş bir emek, fedakarlık, cesaret sergilendi, ama bozguncular da çok oyun oynadıkları için veya kendimizi bu tip etkilerden arındıramadığımız için bu çabalarımız belki de hak ettiğinin yüzde birini bile elde edemedi. Ve bu hemen hemen hepiniz için geçerlidir. Parti öncülüğüne layık çabalarınız, aslında emredilen şekilde yürütülememesinden dolayı boşa çıkıyor veya boşa çıkarıyorsunuz. Bir yerde kendinizi ordu gerçeğimizde PKK çizgisinin öğesi haline getiremiyorsunuz. Sizin sorununuz; ordu gerçeğimizde kendini ifade edememe, ordu gerçeğimizde sınıf hattını yakalayamamadır ve bunu değil yapıya uygulatmak, kendinize bile uygulatamıyorsunuz. Yanlış anlayışlara, tutumlara alet oluyorsunuz, onlarla uzlaşıp gidiyorsunuz. Mücadele tarihini bir de bu yönüyle gözden geçirin, hemen her eyaletimizin tarihini bu temelde gözden geçirin; partiden başka her şeyle uzlaştığınızı göreceksiniz. Parti çizgisinin gereklerinden başka çok çeşitli çizgiler temelinde kendinizi adeta kaybedip gitmişsiniz. Bu, zindanda da böyledir, yurt dışında da böyledir, cephede de böyledir, öncülükte de böyledir. Bazen parti merkezimizi düşünüyorum, proletaryanın kolektif irade birliğine çok az ilgi gösteriliyor. Ama kendini hamalca vermeye, kendini bir birey olarak tüketmeye geldi mi, üstünüze yoktur. Aslında bunun kökenleri daha derin. Sürekli onu da anlatmaya çalışıyorum. Geri ulusal, sosyal düzey, yine teoriye yaklaşımın somut koşullarımıza fazla uygun olmaması, ona denk gelmemesi ve kılavuzluk edememesi; zayıf bir teorik gelişme, pratik politikaya yaklaşım ve benzer zayıflıklar, sistematik bir düşünce gücüne ve onun politik davranışına ulaşamama, özellikle onun örgütlü ifadesi olamama, onun ordu sorunu söz konusu olduğunda daha da çarpıcı bir biçimde karşımıza çıkmaktadır. Bu yüzden çok etkili komutanlar, kurmaylar çıkmıyor ve yıllardır bunun acısını çekiyoruz. Geçen dört yıl içinde elli bin kişilik çok sağlam bir gerilla ordumuz olabilirdi. Bunun olması işten bile değildi. Elimizdeki silahlar ve gelmek isteyen savaşçılar çoktan bu sayıyı aşıyordu, ama bunları adeta çarçur edip bıraktık. Ve bu duruma yol açanların hepsi de orta yolcudur.

Hepsi de kendisini yaşatmak için bir takımın, bir bölüğün imhasına neden olmuşlardır. Bunun örnekleri, çoktur. Bu tip kişilikler kendilerini yaşatmak için bu kadar değeri çarçur etmeselerdi, ben bir takımın diyeyim, siz bir bölüğün deyin, eğer tahribatına yol açmasalardı, acaba şimdi ne düzeyde olurduk? Her zaman söylendiği gibi partimizin etkisi güçlü, ideolojik, siyasi çizgisi doğru, fakat bazı orta yolcu kişilikler partimizi felç etmiş, etkinliğini dağıtıp duruyor. Önemli bir sorunumuzun da bu olduğu kanısındayım. Böylesine bir orta sınıf anlayışının kendini ordulaşmamıza engel olarak dayatması var. Kimdir, nerede, ne zaman oluyor, bu biraz karmaşık, ama yine de görmek gerekir. Bunun temsilcisi şudur demek yerine, şu kişiliklerle, şu özelliklerle, yani adını söylediğimiz yetersizliklerle temsil ediliyor diyoruz. Yoksa bir kişi temsili, bir hizip temsilinden bahsetmiyorum. Bizde öyleleri çıkmaz. Bir kural hatası oluyor, bazı özellikleriniz uzlaşıyor, işte orta yolculuk budur. Ciddi bir gerilla taktiği göz ardı ediliyor, görmezlikten geliniyor, işte orta sınıf özelliği, engeli budur. Örneğin birçok önemli eğitim çalışması olması gerekiyor, bunu göz ardı ediyorsunuz; çok ciddi bazı eylem düzenlemeleri gerekiyor, görmek istemiyorsunuz; mutlak doğru bir üslenme gerekiyor, hiç önem vermiyorsunuz. Bir sorumlu bu konularda duyarsızsa her şey olduğu gibi yerinde kalır. İşte bu, orta sınıf özelliklerine boyun eğmedir, onunla uzlaşmadır. Ve bunun da ne kadar yaygın olduğunu, neredeyse bütünüyle bununla uzlaşıldığını biliyorsunuz. O halde işin özüne bu kadar ters yaklaşımlar olursa, bu ordu nasıl gelişir? Bu nedenle ordumuzu bir yarı köylü, isyan ordusu konumundan kurtarmak zorundayız. Kurtaramazsak dağılır. Bu tarzda nasıl ayakta tuttuğumuzu iyi biliyorum. Gerilla aslında, öncülüğü biraz yaşatmakla, cepheyi veya kitleyi biraz sağlam tutmakla ayakta duruyor, yoksa gerilla adına atılan bütün adımlar bir yıl dolmadan tasfiye olurdu. Ve yanılgı da burada, yani öncülük çabaları sayesinde ayakta tutulan bir ordulaşmayı, sanki babasından kalma bir mülkmüş gibi ele alanlar, onun üzerine sonsuz hesap yapanlar az değil. Eğer parti ve kitle desteği olmazsa; dökülen bunca kan, verilen bunca şehit olmazsa ordu, yirmi dört saat içinde dağılabilir. Kaç komutan bunu aklına getiriyor, kendinden başka bir şey düşünüyor mu? Ufuk darlığı, bencillik var, bu kişilikler orduyu ne kadar büyütebilir? Araştırılıp soruşturulduğunda kendisinden başka pek az şeyle ilgilendiği görülecektir. “Benim takımım, benim mıntıkam” anlayışının dışında ufkunu genişleten fazla bölge yok.

Aslında bölge de hakkı değil, ama kendini en çok buna layık görüyor. Onu da fazla anladığı yok. Ordumuzun asli, gelişim sorunlarına talip olmak, kaç komutanın aklına geliyor? Yani bu arkadaşlarımızda fethedeyim, zaptedeyim diye bir düşünce yok. Bir eylem yapıyor, altı ay üzerine yatabiliyor. Ben bunları eylem diye kabul etmem. “Benim işim sonuna kadar fethetme işidir, bu yaptığım istediğim gibi değil” diyen kaç kişi var? Her gün “bu çalışma geri, bu biçim geri, bu sayı yetersiz, bu üslenme yetersiz, lojistik yetersiz, eğitim yetersiz, moral yetersiz” diyorsunuz, ben bunları böyle kabul edemem. “Bu işe amansız gireceğim, morali şu seviyeye getireceğim, sınıf temelini şöyle hazırlayacağım, üslenmeyi şöyle geliştireceğim, sayıyı şuraya kadar ulaştıracağım, düşmanı şu taktiklerle düşüreceğim ve mutlaka sonuç alacağım” demenin tutkusuyla dolup taşan kaç komutanımız var? Veya böyle bir komutan görüyor musunuz? Kaldı ki böyle orduların komutanları da ancak böyle olur. Bizde olmayan da budur. Bu olmazsa ordu nasıl geliştirilecek? Önemli zaferleri nasıl gündemleştireceğiz? Kafa yapısında bir zafer, zaferi sağlayacak bir ordu projesi ve o orduyu yürütme iradesi yok. O zaman ondan nasıl zafer bekleyebiliriz? Sonra da habire müdahaleler, dayat ha dayat. Bu da ancak bir yere kadar götürür. Ordulaşmanın bu seviyede durması bir kader değildir. Bunun izah edilebilir nedenleri vardır ve bunu biraz açmaya çalıştım. Orduyu doğru ele almak birçok soruna hem ruhta hem düşüncede yenilik getirmekle mümkündür. Eğer sizin sorununuz fedakarlık noksanlığı, cesaret noksanlığı, çok ciddi bir donanım eksikliği olsaydı farklı ele alırdık. Çok ciddi bir grup aktarma sorunu olsaydı, biz sorunları değişik ele alırdık. Yine sayı noksanlığı olsaydı, bilmem para noksanlığı olsaydı, hatta kitle desteği, coğrafya sorununuz olsaydı durumunuz biraz anlaşılabilirdi. Hiçbir sorununuz bu hususlardan kaynaklanmıyor, bunların hepsi olumlu temelde halledilmiştir. Aşure yapmak için her şey var, ama onu yapacak bir usta yok. Asıl sorun burada. Düşünün her türlü malzeme var, iyi bir yemek aşçısı gerekecek. Yemek yapmanın da bir usulü var, malzemelerin hepsini yerli yerinde katacaksın, kimisini şu kadar pişireceksin, kimisini şu zamanda, şu aşamada katacaksın. Güzel bir yemek ancak bu şekilde olur. Ama sen hepsini yan yana getir veya hepsini kazana doldurup pişir bu, aşureden başka her şeye benzer. Bizimkilerin orduyu ele alma tarzları biraz buna benziyor.

Düzen yok, o bahsettiğim hususları ustalıkla devreye koyma yok. Nasıl coğrafya, nereye, ne kadar sayı, nereye ne kadar silah, nereye ne kadar çarpışma, nereye ne kadar taktiği oturtma, nereye ne kadar moral, nereye ne kadar eğitim, nereye ne kadar ilişki gerekir, bunlar fazla planlanmıyor. Rasgele birisine dayanıyor; canı çıkıncaya kadar bir bölgeyi kullanıyor, bir kitleyi kullanıyor canını çıkarıyor; bir coğrafya parçasına dayanıyor, düşman onu imha edinceye kadar bu taktiği kullanıyor. Hiçbir yenilik yok. Böyle bön anlayışlarla, düşman on vurduktan sonra ayılan anlayışla halk ordusu kurulabilir mi, geliştirilebilir mi? Bizde en fazla sorun olan hususlar bunlardır. Bunlar ısrarla bunu neden böyle yaşıyorlar? İşte bu, bunlara göre bir kader, bir kişilik özelliğidir. Biz de öyle olmadığını iddia ediyoruz. Belki orta sınıf için, bir feodal aşiret ağası için bunlar kader olabilir, bir küçük burjuva aydın için, düzen etkisi altında yaşayan biri için de kader olabilir. Ama işi gücü fethetmek, düşmanı yerle bir etmek, yeni bir insan yaratmak olan biri, bu hususları kader olarak kabul etmez veya ordulaşmanın bu çarpık, geri yanlarını normal görmez. Aslında bir şeyi inşa etmeye, yürütmeye güçleri yetmediği gibi, bizim çok soylu çabalarla geliştirdiğimiz halk ordumuzun başına bela kesilerek bizi kendi seviyelerinde tutmak istiyorlar. Bu tip kişilikleri cephede de gördük, öncülükte de gördük. Legal partileşme örneğini tekrar göz önüne getirebiliriz. Buna bir Kürt partileşmesi dedik ve çok önemli bir olaydı. Devrimci partileşme, ulusal ve demokratik temelde, yine onun teorik ifadesi, onun bağımsız siyaseti, özellikle örgütlülüğü ne kadar gelişirse o kadar gelişmeye yol açar. Ama bir de uygulanana bakalım. Bu tip önderlikler, komutanlıklar teorik düzeyi ihmal ediyor. Teoriyle ilgilenip ilgilenmediği belli değil, teoriye ihtiyacı olup olmadığını bilmiyor. Ne kadar kitap okuyup okumadıkları, okuduklarını da anlayıp anlamadıkları belli değil. Aslında çözümlemeler var, bununla ihtiyaçlarını giderebilir, ama çözümlemelere bile “gerek yok yılda bir tane olsa yeter” diyor, onu da devre dışı bırakıyor, hatta okunmasını engelliyor. Partinin bağımsız siyasetini yeterli görmüyor, “doğal olan ilkel milliyetçilikle uzlaşmadır, sömürgeci güçle uzlaşmadır ve hiçbir ilke gözetmeden her türlü ilişkiye açık veya teslim olmaktır” diyor.

Uluslaşma düzeyi, uluslaşmada devrimcilik diyoruz, o ise “her türlü ailecilik, aşiretçilik, kabilecilikle de yaşanabilir” diyor, hatta kendine göre öncü dediği “ben, sen, biz ağa, siz ağa” demekten öteye gitmiyor. Aslında bir nevi ağalar koalisyonu oluyor veya uluslaşma yerine aşiret, kabile, aile düzeyleri olanların ahbap çavuşluğu oluyor. Partileşmeden de, uluslaşmadan da bunu anlıyor. Yani ona göre şu bölgenin, filan yerin böyle beş on etkili kişiliği oldu mu yeterlidir. Onların örgütü ne kadar işletebileceğini göz önüne getirmiyor, hatta sakıncalı görüyor. Bu, ilkel milliyetçiliğin örgüt anlayışına, peşmerge anlayışına götürür ve nitekim bu anlayışın ordulaşması, peşmerge ordulaşmasıdır. Peşmerge ordulaşması da, çok iyi biliyoruz ki, bir ucu sömürgecilikle, bir ucu feodal, aşiretçi ilişkilerlerle bağlantılıdır, son derece eğitimsiz, özel ilişkilerinde son derece feodal değer yargıları hakimdir. Ve bir de paraların geldiği sömürgeciye dayanacak, varsa ağaların elindeki bazı değerlere, ticaret vb. imkanlara sevdalanacak. Sözde bazı gümrükler kurmuşlar, “biz de filan partiden geliyoruz” deyip bazı gümrük kapılarından geçinerek, böylece sözümona bu yaşamın üzerine oturup gidecekler. İşte oldu bir peşmerge ordulaşması. Bizimkilerin üzerinde eğer güçlü bir parti denetimi olmasaydı bu anlayışla çoktan birer peşmerge komutanı olurlardı. Biz, bu komutanlık birçok sömürgecilikle anlaşıyor, emperyalizmle anlaşıyor, ilkel milliyetçilikle anlaşıyor diyoruz. Bu tesadüf değil, yaşamın doğal bir sonucudur. Fazla ulusal amaçları yok, ailesel bağlara dayanıyor, resmi, siyasi, askeri öncülerle bizim karşımıza çıkamazlar. Ailecilikten, kardeşlikten, eşten, dosttan dem vurur. Yüksek siyasi ve yüksek askeri nitelikten bahsedemez. Onlar için bunlar zararlıdır. İşte bizim ordu çalışmalarımızda bu anlayışı hakim kılmak mümkün değil. Bölgecilik, ailecilik, bunun sonuçları olarak köylülerle uzlaşma, hatta karakollarla uzlaşma, yani eylemsizlik, seviye geriliği, köylü özelliklerin hayli etkin olması, yine aydın demagojisinin hayli etkili olması söz konusudur. Zaten öncülükte yaşanan sorunlar orduya doğru yansıdığında karşımıza çıkacak olan; üstte bir peşmerge komutanlığı, altta da bir köylü yapıdır. Ve bu ancak para olursa yaşar, para olmazsa veya düşman çok sıkıştırırsa aynı peşmerge ordusunda olduğu gibi ya kaçar, ya teslim olur. Direnen dürüst yurtseverler ise katledilip giderler. Olan da budur.

Bu bir kader midir? Aslında PKK‟nin kanıtlamak istediği, bunun bir kader olmadığıdır. Bu tip ordulaşmanın bir anlayıştan kaynaklandığı, bunun da bir peşmerge ordulaşmasının sınıf temeli ve onun ideolojik anlayış temeli olduğu, yine siyasi olarak da bağımlı olduğu, sonuçta bir peşmerge ordusunun da ciddi bir saldırıya dayanamayacağı, ya kaçacağı ya da teslim olacağı gayet açık ve nettir. Bizim de başımıza getirilmek istenen biraz buna benzerdir. Bizimki, biraz daha “modern” olmak, fırsat bulursa biraz daha burjuvalaşmak ister. Ama Kürdistan‟ın somut koşullarında bu biraz zordur. Zor olduğundan ötürü de habire ilkelleşme, köylüleşme yaşanıyor ve bu tercih ediliyor. Kabile bağlarına sığınılıyor, köylü evlerine, köylü ilişkilerine, ailesine sığınılıyor; bölgecilik, “benim mıntıkam, senin mıntıkan” ayırımcılığı yapılıyor. Bunu yapmayan birim, komutan var mı? Anlayış böyle olursa, peki bu ordu nasıl proleter halk ordusu olur? Elbette ki olamaz. Balık baştan kokar. Anlayış sahipleri böyle olursa, onlar suyun başını tutarlarsa, tabii ki yozlaşma olur, dağılma olur. Zaten pratikte de yaşanan budur. Kaldı ki, bu anlayışları dayatan o kadar kişi eğer tasfiyeciliğe tam yol açamamışsa, bunun nedeni de bizim yürütüş tarzımız, kitle temelimiz, gücümüzü yaydığımız coğrafya ve bazı taktikleri ısrarla dayatmamızdır. Yoksa bu orta sınıf özelliklere kalsaydı, ordumuz tamamen teslim olur veya ordulaşma çabalarımız daha doğmadan biterdi. Bu yozlaşma, yoğun çürütme bir kader midir? Kader olmadığı açık. Belki yozlaşma birkaç kişinin kaderi olabilir, ama bizim ordulaşmamızın kaderi olamaz. Fakat köylü öğelerimiz kendilerini çizgiye katamadıkları için bunların elinde birer oyuncak olmuşlardır. Yarı proleter aydınlarımız ya da militanlarımız kendilerini tam bir komutaya dönüştüremedikleri için bu feodal entrikacıların elinde bir oyuncaktır. İşte bunun için tam ordu elemanı olmak, tam ordu komutanı olmak hayatidir diyoruz. Her türlü sınıf dışı etkilere karşı çok sağlam, net bir bilinç gücünde, bilinç ve irade keskinliği içinde olmak gerekir. Düşünün, ordumuza binlerce kişi gelmiş bulunuyor, fakat bir o kadar da ordulaşma gerçeğimizle çelişen durumlar ortaya çıkıyor. Üslenmeden tutalım eylem anlayışına kadar, her şeyde bir başıboşluk görülüyor. Onlarca kampımız olduğu halde, bir tanesi bile öncü rol oynayamıyor. Geçen dört yılda eğer kamplarımızın her birisi yüksek bir okul, gerilla karargahı rolünü oynamış olsaydı, bugün hangisi on bin kişilik bir orduya ulaşmazdı ve bu orduya ulaştığı

taktirde nereleri fethetmezdi ki? Zağros eteklerindeki bütün karargahları sayalım, aslında her birisi bir orduyu beslemeye yetecek dağlardır. Bir Ağrı dağı iki yılda en az beş bin, Cudi de en az bir o kadar olabilirdi. Üstelik dağ silsileleri her bir karargahın üstünde bulunuyor. İşe tutkuyla yaklaşmış olsaydınız orada istediğiniz kadar ordu kurabilirdiniz. Ama orada köylülük yap, bağ bostan işleriyle uğraş, gücü nasıl çarçur edeceğini planla, basit güdülerinle kendini aldatmaya çalış, zor bela oraya taşırmaya çalıştığımız çekirdek gücü çarçur etmekle, dağıtmakla, hatta özel olarak etkisizleştirmekle uğraş...

Bunun dışında bir şey yapılmıyor. Bu sabotörlüktür, bunun komutanlıkla hiçbir alakası yoktur. Bu tür durumlar, çok önemli dönemeçlerde bunların tasfiyecilikleri ortaya çıktığı zaman belli oluyor. Biz ordulaşmayı bu tip etkilerden arındıramazsak, elbette ki halk ordulaşmasını geliştiremeyiz. Doğru tarzı oturtmak size ulaşılmaz gibi geliyor; size göre uzlaşmak kaderdir ve çizgiye derinliğine ulaşmak, çizginin keskinliğine ulaşmak, uygulama gücü olmak pek mümkün değildir. Köylüler de öyle söyler, TC çağırır, gider TC‟nin askeri olurlar, kaderdir! Patron çağırır, iş verirse bin şükür eder. Bizim ordulaşmamızda çoğunuzun içine girdiği durum bu değil mi? Bu da, partinin ölçülerine veya partinin çizgisine ne kadar uygundur? Buna kafa yoruyor musunuz? Bunda bir sorgulama sürecinde misiniz? Bunda yüksek bir kolektivizmi esas alıyor musunuz? Bir büyümeniz var mı? Komuta topluluğunuz bir araya geldiğinde, toplandığında çizginin uygulanması konusunda tiril tiril titriyor musunuz? Çizgiyle oynayanlara çizginin gereklerini yerine getirip getirmediği konusunda ciddi bir eleştiriniz oluyor mu, yoksa hemen uzlaşıyor musunuz? Şimdiye kadar ne kadar toplantısı yapılmışsa birbirlerine ses çıkarmadılar, “sen benim ayıbımı söyleme ben seninkini söylemeyeyim” dediler. Bu durum daha sonra hepsinin kaybetmesine neden olmuştur. Ordu bu anlayışla gelişmez. Güçlü ordular böyle ödlek, uzlaşmacı yaklaşımlar sonucu ortaya çıkmaz. Neden böyle olduğunuzu kendinize sormalısınız. Hem gerilla aşkınız olacak hem de onunla böyle oynayacaksınız! Bu ikiyüzlülüğü bırakmak, kendini aldatmaya son vermek gerekir. Siz gerçekten parti öncülüğüne, doğru gerilla ordusuna katılacak mısınız, bu konuda rol sahibi olacak mısınız? Çok geniş ufuklu, oldukça azimli bir yaklaşımla bu işin içine girebilecek misiniz? Yetkiyi, sorumluluğu bu temelde ele alacak mısınız? Bir zafer ihtiyacının olduğunu görecek misiniz? Bu zafer ihtiyacınızın sizden çaba istediğini bilerek, bu çabayı gösterecek misiniz? Bu işe böyle girilir. Başka türlü devrim başımıza beladır, hele devrimin ordusu daha büyük beladır. Ama size şaşıyorum, öncü sorununda önderlik sevdalısı dedik, bu da bir ordu sevdalısı olmaktır. Nefes alamıyorsun diyorum.

Bu halimle bile sizden çok ileri düzeydeyim. Yıllardır bıkmadan usanmadan aynı zeminde ve aynı sorunlarla uğraşıyorum, oysa siz kendinizi bile yoğunlaştıramıyorsunuz. Komutanlık demek, ilgi yoğunluğu, ilgi keskinliği demektir. Askeri olmak demek, kesinlikle kesen kılıç olmak demektir. Kılıç asker olanın elinde düşünülür. Eli silahlı olan askerdir. Tabii bu, yalnız kaba anlamda değil; silah, onun kaba anlamdaki dışa vurumudur. Askerleşmeye böyle yaklaştığınızı sanmıyorum. Gereken derinliği yakaladınız mı, onun yoğunluğunu ifade ediyor musunuz? Yani nerenize dokunsak oradan bir lime dökülüyor. Yıllardır niye askerleşemediniz? Bunun da sorumlusu ben miyim? Size az mı imkan sunduk? Bütün dünya örneklerine bakın, bir ulusal kurtuluşa elli kişiyle başlamışlardır, iki yıl içinde on bin olmuşlardır. Ben bu sahada bizzat on beş bin kişi eğittim, donattım, gittiler kendi kendilerini üretemediler, kendilerini bitirip geldiler. Yani bu, babamın bana zorunlu olarak yüklediği bir görev değildir. Yurtseverlik görevi, parti görevi, vicdan görevi, vicdanın emrettiği bir görevdir. Bunlar sizin için de geçerli. Hep engellemelerden bahsediyorsunuz, “önüm kapatıldı” diyorsunuz, eğer sen kararlıysan senin önünü kapatanın canına okursun. Bir defa çizgide önü kapatılmak nedir, kim, hangi gerekçeyle kapatıyor? Ona karşı savaş başlatın. Öyle şey mi olur; PKK‟de çizginin önünü kapatmak ne demek? “Oyuna getirildim” diyorsun, o zaman sen kendinden şüphe et, nasıl oyuna getirildin? “Tembellik yaptım, yoğunlaşamadım” diyorsun, o zaman sen bizimle alay ediyorsun demektir. Yıllarca hem saflarda kal, hem yoğunlaşma sonra da oyuna getirildiğini söyle. O zaman sen çizgiden habersizsin, çizgiden habersiz olan da askerleşemez, hele onun kurmayı hiç olamaz. Geriye, orta sınıf özellikleriyle uzlaşma veya orta sınıf rolünü oynama kalıyor.

Bunu yaptılar ve bizi daralttılar. Çok olumlu veya mutlak zaferi yakalayabileceğimiz birçok çalışmadan bizi alıkoydular. Kendileri adına onlara sağ olsunlar diyelim, fakat bunu kader olarak kabul etmiyoruz. Bizi uğraştırdılar, birçok değerimizi çarçur ettiler, fakat iki elimiz yine yakalarında. Bunlar da herhalde başarılı olduklarını, tıpkı öncü meselesinde olduğu gibi kendi partilerini kurduklarını, tıpkı cephe meselesinde olduğu gibi kendi cephelerini kurduklarını söyleyemezler. Ve bunlar kendi ordularını da kurmuşlar mı, peşmerge ordularını kurabilmişler mi? Kaç tanesinin peşmerge ordusu var? Denediler, ama başaramadılar. O zaman bu işten ne anladınız? Hiçbir şey anlamamış, ama bize de zarar vermiş. Onun da hesabı zaman zaman soruluyor. Fakat bu doğru bir şey değildi, bu bir kader değildi, anlaşılmayacak bir durum da değildi demek istiyorum. Gerçekten partinin değerlerine bağlı akıllı militanlar bunları önleyebilirlerdi. Sizin yapamadığınız budur. Aldatıcılar, orta yolcular her zaman çıkar, bunlar kurulmuş devleti de batırırlar. Ama eğer senin ilkelere bağlılığın varsa, bir parti davan ve ona bağlılığın varsa, bir yaşam tarzın ve ona saygın varsa kolay teslim olup boyun eğmemeliydin, teslim olmamalıydın. Bunlar karşısında kolay silinmemeliydin. İşte yiğitlik, halk ordusunun seçkin komutanlığı burada böyle olur. Sorun benim bu konuya açıklık getirip getirmemem değil, sorun; sizin kavrayıp kavrayamamanız, sizin bu açıklığa kendinizi katıp katamamanızdır. Bu temelde kendinizi gerçek bir komutan seviyesine getirip getirmeyişinizdir; bu temelde bir ordu idealinizin olup olmamasıdır. Kendinizi hiç olmasa bundan sonra tam hazırlayın. Artık köylü aptallığından, aydın ukalalığından vazgeçip bu işe, çizgimizin emrettiklerine göre anlam vermelisiniz. Öyle yaparsanız başarılı olursunuz, ortaya çıkacak tüm sorunlara çözüm getirirsiniz; hem de hiç ertelemeksizin, ikircikliğe düşmeksizin, tıkanmaksızın, hiçbir bunalıma düşmeksizin derhal çözüm getirirsiniz. Benim tarzıma bakın, ne sizin gibi dağların doruklarındayım, ne de elimde o kadar hazır kadro var, buna rağmen sağdan soldan derleyip toparlayıp ordulaşma yoluna koyuyorum. Şimdiye kadar hiçbir yetersizliğe de düşmedim.

Yalnız bu sahada en az on beş bin kişiyi seferber ettim. Yalnız bu sahada diğer faaliyetler hariç, ordulaşmaya ilişkin çalışmalarda bir gün bile of demedim, tıkandım demedim, benimle oynadılar demedim. Çünkü bu, benim özgürlük saham değil. Kimseyi bir milim bile çalışmalarıma, onu sabote edecek ve boşa çıkartacak tarzda yaklaştırmadım. Herkesi amaca hizmet ettirdim. Tüm dost güçlerini de, tüm halk güçlerini de bu çalışmaya katabildim. Peki, siz bu kadar hazır imkanlarla, mutlak bağımsızlık koşullarındaki mevzilerde neden bir tabur kuramadınız? Bunun imkansız olduğunu, buna gücünüzün yetmediğini sanmıyorum. Yıllardır emrinde bir tabur var, ama bunu daha üçe katlamamış, hatta ne kadar çarçur ettiği de sorulmaya değer, bazıları da karşımıza bitmiş tükenmiş gibi geliyorlar. Halk ordusunun önderi böyle mi olur? Yani bu kadar zavallılaşmak bir kader midir? Size daha ne yapalım? Sürekli, bunda gerilik, kaybetme ve tükenme var diyorum. Ben de sizin gibi olabilir, bir çoğunun yaptığı gibi bu sahayı bir ordulaşma sahası olarak değerlendirmeyebilirdim. Kendimi bir eve atar, ailecilik yapardım ve kendimi fazla yormazdım. Eğer böyle yapsaydım değil on beş bin kişiyi tepeden tırnağa donatmak, on beş kişiyi de değil, belki kendimi bile yaşatamazdım. İşte yaşam tarzı, çalışma tarzı bu kadar etkilidir, bu kadar değiştiricidir. Size göre imkansız, bana göre de çok imkanlı bir çalışmadır. En güzeli, en iyisi, en görkemlisi bu yaşam tarzıdır. Bu iş, böyle olursanız yürür. Ordu işlerine Önderlik gerçeğinin ışığında bakmak gerekir. PKK‟de bir Önderlik ve onun öncülük gerçeği var. Onu esas almayan hiçbir ordu çalışması, Kürdistan‟da başarılı olamaz, hazır olan bile elden gider. “Var” dediğiniz, “ordu gücüyüz” dediğiniz şeyler de sizin değil; değişik elde edilmiş ve değişik yaşıyor. Siz, sadece onun bir gafilisiniz. Bu yaklaşımları düzeltmek gerekiyor. Noksanlığı kendinizde görüp değerlendirmek durumundasınız. Ordu sorunlarına ilişkin ciltler dolusu değerlendirmelerimiz vardır.

Günümüz sorunları, belirttiğimiz gibi çizgiye ilişkin değildir, çizginin imkan ve olanaklara kavuşturulması da değildir, çizginin askeri, ordulaşma temellerini atma sorunları da değildir. Biz ordulaşmanın çok önemli merhalelerini geride bıraktık. Yani büyük bir eylemi düzenleme, bazı üsleri tutma, kitle temelini yaratma, asgari bir sayıyı tutturma, lojistik kanallarını açma, hatta deney tecrübe kazanma gibi durumları çoktan aşmışız. Bizde olmayan veya bizde en tehlikeli olan; sanki bu konularda çok şeyler geliştirmişiz gibi, “büyük zafer kazandık, çalıştık kazandık, daha ne istiyoruz, bir Kürt için bu bir mucizedir, yeter de artar bile” anlayışıdır. Aslında ciddi yetersizliğinizi yeterlilik olarak görüyorsunuz. Birçok arkadaşımız yetersizlikten söz ediyor, ama bence tam tersi söyleniyor; yetersizliğe yeterlilik kılıfı giydiriliyor. Yoksa, kendini yetersiz görenlerde durma olur mu? Yeterliliği kendine layık görmeyen birisi bir iki gün yetersizliği yaşar, bunu üçüncü günde aşar. Demek ki adam “silahım çok, yetkim çok, rahatım yerinde, hatta rüyalarımda bile göremediğim kadar” diyerek üzerine yatıyor ve kendine göre bir yeterliliği var. Sanıyorum bu daha etkili bir yaklaşım. Yoksa yetersizliği bilen birisi neden bunun üzerine yürümesin? Eğer bir komutan yetersiz olduğuna, eksik olduğuna eminse neden altından girip üstünden çıkmasın? Neden eğitim aylarca ihmal ediliyor, neden güç büyümesi ihmal ediliyor, neden eylem noksanlığı, derinleşememe yaşanıyor, bir iki taktik neden doğru dürüst yaratıcı kılınamıyor? Demek ki varolanları hep yeterli görüyor ve buna alışmış. Orduyu tutkuyla büyütme, zaferin sınırlarını yakalayacak bir orduya ulaşma yerine, varolanın üzerine yatma görülüyor. Tabii ki bu, orta sınıf özellikleriyle bağlantılıdır ve bu özellikler çok etkilidir. Aslında bunu böyle ele alması o kişinin hakkı değildir. Bu imkanları sağlayan dev gibi bir parti hareketimiz var. Onun, sizin yeterlilik anlayışınızla ne alakası var? Kaldı ki parti yeterli görmüyor. Bizim askeri çabalarımız mevcut düzeyi yeterli görmüyor. Her gün, yetersizlikleri aş, ilerle diyen kararlar ve talimatlar var. Ama pratik uygulayıcı buna “yeter” diyor, köylü öğe, küçük burjuva ukalası “yeter” diyor. Hatta içimizde “orduyu, sayıyı fazla büyütmeye gerek yok. Küçük birimlerle diplomasi temelinde askerileşme yeterlidir” diyenler var. Tabii bu biraz açığa çıkıyor.

Bunların yaşanmasının nedeni, işleri ilerletme imkanının ellerinde olmaması değildir. Ve bu anlayış günümüzde dalga dalga her ordu elemanımıza yansırsa ordu faaliyetlerimiz durur. Bunu kırmak gerekiyor. Herhalde çoğunuz “bu işe varız” diyorsunuzdur. O zaman bu anlayış ve tutumları kıracaksınız, bu anlayışı kim nerede temsil ediyorsa onu aşacaksınız. Buna öncelikle kendinizde başlangıç yaptıracaksınız. Ordulaşma konularında hem bu kadar iddialı olduğunuzu söyleyeceksiniz, hem de bu işleri ısrarla böyle ele almayacaksınız. Bu hayret edilecek bir durumdur. Üzerinizde orta sınıf veya köylülük etkileri hayli yoğun ve bireycilik özellikleri oldukça gelişmiş. Bu sınıfın en belirgin özelliği de bireyci olmasıdır. Hele hele bu komutadaki bireycilik çok daha tehlikeli. Komutanlaşma neredeyse bireycilikle eş değerlendiriliyor. “Al eline yetki kendini tekleştir ve dayat” formülleri de bu oluyor. Bunu kırmak zorundayız. Bunu kırdık mı ordulaşmada niteliksel sıçrama, savaşın gelişme düzeyinde ilerleme ve kazanma beklenmeli. Aksi halde ordulaşma başımıza bela olur. Bu işe talipseniz biraz böyle yaklaşım göstereceksiniz. Ordu içeriğine ilişkin olarak ordu teorisi, ordu taktiği, askeri, stratejik taktik, dünya çapında, yine tarih boyunca ordular, bütün bu hususlarda az çok bilgi sahibisiniz. Bizim görevimiz bunları burada seminer gibi vermek değil, sonuç almaktır. Yine silahlı savaşım tarihimizi de dönem dönem burada işlemek değil. Bu, çok kapsamlı işlenip her dönemin sorunları, nedenleri ve sorumluları ortaya konulmuştur. Bizim görevimiz bunu burada tekrarlamak değil. Yapmamız gereken daha çok o vurguladığımız hususlardaki derin yanılgıları, hatta ondan da öte sınıf temeli, sosyal temeli olan çizgi karşıtlığını, askeri çizgi karşıtlığını, askeri ordu karşıtlıklarını, askeri komuta karşıtlıklarını, askeri militan ve savaşçı karşıtlıklarını ortaya çıkarıp gidermektir; mevcut düzeyi bir kader olarak görmeme, mevcut sorunları doğal karşılamama,uzlaşmama özellikle bu aşamada bunu kabul etmemektir.

HALKLAR ÖNDERİ (35.BÖLÜM)