1 MAYIS, SOSYALİZM VE PKK’DE GELİŞEN EVRENSEL ÇÖZÜM (3.BÖLÜM)
Politikayı, yani taktiği de geliştirmek zorunda.
PKK bu yönüyle de aslında gelişme halindedir. Kendi mensuplarının yüksek ideolojik-moral konumunu sağlam tutmakla ve esas almakla kalmıyor, –ki biz bunu büyük bir mücadeleyle yürüttük- aynı zamanda güncel taktiklere de ne kadar yüklendiğimizi, belki de hiçbir partiye nasip olmayacak tarzda taktikler üzerinde durduğumuzu biliyoruz. İster örgüt taktikleri, ister gösteri taktikleri, ister bizzat savaş taktikleri olsun, bugün en çok yoğunlaştığımız diğer bir çalışmamız bu. Bu çalışmaya biz güncel politik çalışmalar da deriz. Askeri taktikler de son tahlilde politik taktiklerdir, politikanın daha şiddetle sürdürülme biçimleridir. Özel savaş başka türlü politika yapmaya izin vermiyor, acımasız şiddet uyguluyor. Bu nedenle bizim politik taktiklerimizin şiddet yönü, askeri gerilla yönü daha fazla geliştirilmek zorunda. Bunu yapmaya çalışıyoruz. Bu konularda da ölçüyü kaçırmamak, özel savaşla bağlantılı olduğu oranda politik taktikleri şiddetle geliştirmek, başarı için kaçınılmazdır.
Bu konuda da yaşanılan önemli yetmezlikler vardı. Zaten bir çok parti, örgüt bunu yapmadığı için, Türkiye’de aşıldı, işleviz kalındı. Biz taktikleri biraz zamanında geliştirdiğimiz için, özel savaşa karşı bu konuda taktiksiz kalmadığımız için geliştik. Sadece ideolojik-moral üstünlük yeterli değildir. Bir de günlük pratik örgüt çalışması, doğru eylem, askeri eylem faaliyetleri geliştirildiği için bugün PKK iddialı, yenilmezdir. Bu doğru taktiklerde ısrar edildiği için başarıya gitme gerçeği ortaya çıktı
Demek oluyor ki, bir emekçi hareket olarak PKK’nin hem ulusal düzeyde, hem de uluslararası düzeyde bu kadar yankı yapmasının temel nedeni; evrensel çapta reel-sosyalizmin çözülüş, aşınma sürecinin sorunlarına iyi bir cevap teşkil ettiği, bu konuda benzer hastalıkları olmadığı içindir. Kendi yaratıcı gelişmesini sürdürmesi, yine pratik-politikada da kendisini taktiksiz bırakmaması, bunun direnişini hemen her sahada, zindanda, dağda, ülke içinde ve dışında göstermesi, onun böyle emperyalizmin en çok korktuğu ve baş etmekte güçlük çektiği baş hareket haline getirebilmiştir.
Hiç şüphesiz bu anlamda bir emekçi hareketi, partisi olarak önemini korumak durumunda. Bu da başarıyla ancak mümkün olacaktır. Çünkü kendisine karşı yalnız bir özel savaş gücü değil, yalnız Türkiye faşistlerinin en saldırdıkları bir hareket olması değil, arkasında bütün uluslararası gericiliğin saldırısını görmesi gerekiyor. Dolayısıyla kendini hep ufukta, amaçta, moralde çok çok güçlendirmesi, tabii pratikte de yoğun savaşıldığı için taktiklerde çok yoğunlaştırması gerekiyor. Var olan, kendini başarılı kılan gelişmeleri bir sonuç olarak değil, hep bir başlangıç olarak görüp yetkinleştirmesi gerekiyor. Bu anlamda militan çözümleme büyük anlam taşıyor.
Bizlerin son dönemlerde örgüt içinde geliştirdiğimiz çözümlemeler, aslında PKK’nin başarısı için kaçınılmaz oluyor. Şunu çok açıkça ortaya koyduk ki; oldukça düzenden etkilenmiş ve çağlar ötesi kalıntıların çok güçlü olduğu bu birey, başlı başına bir özel savaş öğesidir. Ve şunu yine gösterdik ki; bunun çözümlenmesi, bundan kaynaklanan direkt-dolaylı tehlikelerin aşılması, PKK’yi PKK yapan temel bir özelliktir. İçinde böyle bir mücadeleyi yürütmesi, hastalıklı bireyi tespit edip aşmaya çalışması, aslında başarısının özünü ifade ediyor. Şu çok açıkça ortaya çıktı; ne kadar “ben mücadeleye varım” desin, ne kadar kendini adamış olursa olsun, kapsamlı olarak kendini çözememiş her birey, her militan, hatta her önder tip çok kısa bir süre içinde bir engel olmaktan, hatta kendini bir bela gibi çok tutucu bir öğe olarak dayatmaktan kurtaramamaktadır. Zaten bu reel-sosyalizme öncülük eden partilerin de çözülüşü burada başlıyor.
Bu partilerin politik bürosunda, merkezinde tutuculaşma, bürokratlaşma geliştiğinden, dalga dalga bütün devlete, topluma yayıldı. Ve çözülme, aşamayı yapmama olayı gelişti. PKK’de bu tehlike bin defa daha fazla var. PKK içindeki tip reel-sosyalist ülkelerden kat be kat daha fazla hastalıklı bir tiptir. En köhne, çapul, bir üçüncü elden kapitalizmin etkileri, Kemalist kapitalizmin etkilediği tiptir. Aynı zamanda çok çağ ötesi kölelik biçimlerinin aileciliği, kabileciliğin, bireyciliğin en geri biçimlerinin çarpıttığı bir tiptir. Bu tipin kendi başına on tane devrimi yerle bir etmeye yeter olduğunu biz kendi pratiğimizden iyi biliyoruz. Çözümlemeler bunu çok yüksek seviyede gösterdi.
Partimiz içinde herkes şunu iyi biliyor ki; bu tip eğer aşılmasaydı, değil PKK’yi 1995’lere getirmek, 1985’lere bile getiremezdik. 1975’lerde de ortaya çıkaramazdık. Bu, tabii aynı zamanda sosyalist parti niteliğinde bir gelişmeyi ifade ediyor. Sınıf mücadelesinin sadece kaba, sınıfın veya halkın objektif-fiziki ortamında değil, onun beyni olan örgütü içinde de, beyninde de yürütülmesi gerekiyor. En kılcal damarlarında, akciğerlerinde, kalbinde yürütmek gerekiyor. Eğer sınıf mücadelesinde tam başarıya ulaşılmak isteniliyorsa, bürokratlaşmaya, tutuculaşmaya karşı –kendi kendilerine karşı sürekli karşı çıkılmak isteniyorsa- bu iç mücadeleyi, nefs mücadelesini giderek yoğun bir biçimde sürdürmek gerekiyor. Her ne kadar bazı ustalar sosyalist aşamada da sınıf mücadelesi durmaz deyip, daha da geliştirilmek durumunda kalmışlarsa da, bu çok genel, çok kısa bazı sözcüklerle ancak değerlendirilmiştir.
Bir Lenin de bundan bahseder; “sosyalizm küçük-burjuva, küçük meta üretiminden adeta fışkırır. Bu da sosyalist düzeni sürekli tehdit edecektir” der. Ama söz bu kadardır. Bunun nasıl parti içinde yürütüleceğini ne kendisi görebilmiştir –ömrü buna yetmemiştir-, ne de daha sonra geliştirilmiştir. Stalin’in çok kaba bir sınıf mücadele anlayışı vardır. Bazı ele başları demiştir, abartmalı bir biçimde ve onlar da kendilerini ya gizlemişlerdir, gizlemeyenler de kaba bir biçimde tasfiye olmuştur. Sonuç; bu yaklaşımın büyük başarısızlığı. Mao da buna benzer değerlendirmelerde bulunmuştur. Fakat her ne kadar Çin, halen biraz kendisini sürdürüyorsa da, bunu çok yönlü geliştirmiş olmaktan uzaktır.
Çin’de bir Sovyet deneyimine benzer gelişmeler yoğundur. Ama eğer sınıf mücadelelerini yoğunlaştırırlarsa belki. Onun da Sovyetlerdeki partinin hastalıklarına düşmeden özellikle sosyalist numaralı demokrasi, enternasyonalizm hususlarında ne kadar görevlerini yerine getirdiği tartışılabilir. Ama eğer halen biraz yaşıyorsa, biraz da bu mücadele ilkesine bağlı kalmalarından ötürüdür. Tabii, biz sadece bir devlet kurma döneminde değil, çok erken bir dönemde bunu fark ettik. Ve bu fark ediş sadece parti içinde, işte bazı sağ ve sol sapmalara karşı çıkma biçiminde değil, her ne kadar bunu göz ardı etmediysek de, çok kaba sağ-sol yaklaşımlara, onların temsilcilerine gereken mücadeleyi verdiysek de, bunun yetmediği daha sonra –özellikle günümüze doğru geldiğimizde- çok açık bir biçimde ortaya çıktı.
Sağ ve sol sapmalarla mücadele yetmez. Sağ ve sol sapmaları besleyen daha derin nedenleri var. Ve bir baktık ki, aslında günlük olarak en önder durumunda olan bile mücadeleyi kendi içinde geliştiremezse, en benim diyen militan yapıda günlük moral, eğitim kadar pratik yeterlilik eğitimi yürütülemezse, aslında o parti öncü parti olmaktan çıkacaktır. Ve nitekim PKK’nin bütün dönemsel taktik adımlarına baktığımızda, bir kaç kişinin tıkatması büyük başarısızlıkları ve kayıpları beraberinde getiriyor. Bu büyük mücadeleye rağmen eğer bu böyle oluyorsa, tehlike büyüktür demektir. O zaman çere nedir? Çare; partinin içini hem moral düzeyde, hem de pratik-politik düzeyde yeterli kılabilecek çözümleme gücünü, bunun mücadelesini kesintisiz ve giderek yoğun bir biçimde vermektir.
PKK biraz bunu son yıllarda verdiği için gelişmekten alıkonulamadı. Zaten ABD’nin başta olmak üzere “en terörist örgüt” demesi de bu nedenledir. Diğer bütün örgüt modelleri aşıldığı halde, PKK’nin bu yöntemle aşılmaması, onun özgün yönünü ortaya koyuyor. Yine TC’nin bütün çözdürücü çabalarına rağmen, neredeyse çözmediği tek bir Kürt sol grubu kalmadı. PKK’nin tam tersine bu büyük özel savaşına rağmen varlığını daha da etkili kılması, yine bu çözümleme gücünün yetkinliğinden ileri geliyor. Ve bu anlamda da sosyalist parti deneyiminde, hatta sosyalizmde sınıf mücadelesi, sosyalist partilerde, bunun beyninde sınıf mücadelesi çok ileri düzeyde yürütüldüğü için denilebilir ki, sosyalist partiler tarihine bu anlamda bir ilerleme, bir geliştirme şansı, bir katkı oluyor.
Günümüzde bir parti hem sosyalist niteliğini korumak istiyorsa, hem de sadece pratik-politik başarılarla değil, moral üstünlüğüyle kendini yürütmek istiyorsa, o halde biraz da PKK için olmak zorundadır. İşte PKK’nin evrenselliği olsa olsa böyle tanımlanabilir. Belki de tam istediğimiz gibi formüllendirmiş olmayabiliriz, ama bütün belirtiler PKK’nin bu niteliklerinin bundan sonra başarılı olmak isteyen, genelde her örgütlenme için, özelde sosyalist örgütlenmeler için kaçınılmazdır. İnsanlığın ağır sorunlarına, özellikle çok çaba isteyen, incelemek isteyen politik görevlerine, moral görevlerine başka tür karşılık verilemez. İşte onun için Türkiye’nin bütün siyasi partileri tıkandı, aşındı, yeniliyor. Sağıyla-soluyla bütün dünyada, bugün bir Fransa’da, bir Almanya’da, hatta bir İngiltere’de partilerin hemen hepsinin eskidiği, aşıldığı ve hatta artık ilgi gösterilmediği söyleniyor.
Doğrudur, klasik bütün sağ-sol partiler aslında aşılıyor ve hatta “halkın ilgisizliği çok gelişiyor” deniliyor. Fakat yeni parti arayışına cevap verilmiyor. Sınırlı bir cevap verme halkın desteğini çığ gibi büyütüyor. Türkiye’de bile çok liberal ve işte yaşamak durumunda olan Türk burjuvazisi için bir yeni demokrasi hareketi var. Popüler olmaya çalışıyor ve oluyor da biraz. Neden? Çünkü eski bütün sağ-sol partiler bir yerde tutuculaştığı için bu böyle oluyor. Dünyada da bu böyledir. Bu yeni değişim rüzgarları diye sunmak istedikleri –çok çarpık da olsa- gerçeklik aslında budur. Hatta denilebilir ki, eski model devlet anlayışı artık aşılmak zorunda. Bugün devletçilik çok geliştiriliyor ve bu bir anlamda eski sağ-sol partilerin, reel-sosyalizmiyle ve de liberal kapitalizmiyle devlette ifadesini bulan bütün rejimlerin ve bunların daha da dayandıkları köhnemiş devlet yapılarının, artık insanlık için bir dar gömlek durumunda kalmasından ötürüdür.
Bütün bu devletler artık toplumlar için bir dar gömlektir ve yırtılmak zorundadır. Tabii çözüm bulunamıyor, bulunamadığı için sıkıntılar giderek artıyor. Demek ki, günümüzün en temel bir çelişkisi de, bu insanlığın başına artık gerçekten zırhlı bir gömlek gibi sıkıştırılıp durulan devletleri aşmaktır. Onun sağ ve sol parti dayanaklarını aşmaktır. İnsanlık buna gerçekten ihtiyaç duyuyor. Bir çok belirti kesinlikle bu aşamaya gelindiğini gösteriyor.
Demek ki, 21. yüzyıl bir anlamda bu tip devletlerin aşılmasıdır. Sadece sınıf diktatörlüklerinin aşılmasını demiyoruz, reel-sosyalizmin olsun, liberal kapitalizmiyle veya devlet kapitalizmiyle adı ne olursa olsun, mevcut modeller artık insanlık için ciddi bir engel teşkil ediyor. Tam da bu nokta da sosyalizmin devletin tüketilmesi, söndürülmesi teorisine yeniden bir açıklık kazandırılabilir. Bu anlamda bu tip devletlerin sönmesi gerekiyor, aşılması gerekiyor. Ve sosyalizm bu konuda en iddialı sözlerin sahibi olabilir. Halkları artık mevcut devletleri taşıyamıyorlar. Muazzam bir bürokratik yığın olmuşlar, hiçbir yaratıcı gelişmeye fırsat sunmuyorlar. Sadece rantı toplayıp, çok çalışmayan kesimlere dağıtmakla uğraşıyorlar. Bu dayanılmaz bir durumu ortaya çıkarır, bir felaketi geliştirir. O halde sosyalizmin devlet teorisi yeniden parlak bir biçimde hem ileri sürülebilir, hem de doğrulabilir.
Sosyalizmi kurmak, bir devlet kurmak olmadığı, hatta devletin çok temel bir biçimde aşılma görevi olduğu artık anlaşılmak durumundadır. Sosyalizmin bu ilk aşaması bunu göremedi veya gördüyse de gereklerini yerine getiremedi. Bu yeni aşaması kesinlikle devletlerin bu aşılma durumunu hem görmek, hem göstermek, hem de bizzat değiştirmek durumundadır. Bunu sağladığında sosyalizmin en iddialı ideolojik-moral ve politik bir güç olacağı açıktır. Tabii bunun somut yansımaları, işte toplumun kendi içinde yeterli bir nüfus, yeterli beslenme, sağlık, eğitim ona indirgenecektir. Yine çevreye özellikle yansımaları olacaktır. Sosyalizmin bu sorunlar üzerinde yoğunlaşması kaçınılmazdır. Ama politik devrim olarak da bu devletleri az-çok aşmak zorunda olduğu, bunlar yerine getirilmeden hiçbir reformun kendi başına yeterli olmayacağı görülüyor.
İşte yeni bir çok parti doğuyor, reformist yeşil partiler. Bu partiler, bu devlet sistemlerini aşmadıkça, hiçbir zaman amaçladıkları sağlıklı bir çevreye, doğanın tahribatının önlenmesinin önüne geçemeyeceklerdir. Yine toplum içindeki moralin tüketilişinin, yaşam umutlarının sönmesinin önüne geçemeyeceklerdir. Bu anlamda günümüzdeki reformizm deneyleri fazla başarılı olamazlar. Sosyalist teorinin bu kadar kapsamlı olması, bu dev gibi sorunların çözülmesi açısından gereklidir, kaçınılmazdır.
Her ne kadar “reformlar”, işte “kaçınılmazdır”, işte “başka türlü bu sistemi aşmak mümkün değil” denilirse de, –tıpkı 19. yüzyılın sonlarındaki reform ile sosyalist ideolojiye dayatılan reformist partiler gibi- bu sadece kapitalizmi daha tehlikeli bir biçimde büyütmeye, yaşamını sürdürmeye, yine tıpkı reel-sosyalizm deneyiminde görüldüğü gibi, kapitalizme yanaşarak onunla uzlaşmaya ve giderek kapitalizmi daha tehlikeli sorunlar biçiminde büyütmeye götürür. O açıdan reformizmi görerek, reformizmi devrimin gelişmesine bağlamak, onunla ne sağ, ne de sol tarzda uzlaşarak veya çelişerek, doğru bir yaklaşımla karşılayarak devrimin hizmetine kullanabilmekte önem taşıyor.
Görülüyor ki, emekçilerin bu 1 Mayıs dayanışma ve mücadele günü her zamankinden daha fazla bir sosyalist ufkun, umudun ve onun programını, pratik-politik olarak da taktiklerinin geliştirilmesi üzerine bizi oldukça düşündürüyor. Partimiz PKK, bu konuda şanslı bir durumu yaşıyor veya oldukça bilinçli, çabalarıyla bugünü anlamlı bir biçimde karşılıyor. Hatta denilebilir ki, en başarılı bir biçimde karşılayan bir parti oluyor. Buna dayanarak önümüzdeki sürece en iddialı, umutlu yaklaşılabilir ve pratikte yürüttüğü, insanlık dışı özel savaşa karşı da insanlığın en soylu, kutsal devrimci savaşımını geliştirebilir. Yaşanılan süreç; hem umutta, iddiada, ruhta bir büyük gelişme, hem de pratik-politikada başarılması gereken devrimdir. Bunun heyecanı, kendi başına militanı canlandırmaya ve büyük oynamaya götürmeye yeterlidir.
Biraz daha da taktik ilkelerine, esaslarına dikkat edilirse, PKK bünyesinde her militanın çok önemli gelişmeleri göstermemesi düşünülemez. Hatta Kürt halkı gibi çok geri bir halkın, PKK’yi izlemesinin yol açtığı gelişmelerin daha büyüğünü, bundan sonra başta Türkiye halkı olmak üzere bölge halklarının göstermesi işten bile değildir. Bu sürecin içine de girilmiştir. Özellikle Türkiye emekçilerinin dayanılmaz yaşam koşullarını, dayatılan son derece lanetli bu durumu aşmaları en ivedi sorunudur. Neredeyse bütün koşullar, Türkiye emekçi halkında bir ayağa kalkma gereğini dayatıyor. Ve PKK’de buna en çok yardımcı olan, onun bizzat ortaya çıkarıcı, destekleyici gücü oluyor Bu da tarihi bir fırsat anlamına geliyor.
Her zaman söylediğimiz gibi, bu temelde görevlerin başarılması bir Ortadoğu’da büyük gelişmenin, yeni bir devrimsel gelişmenin başlangıcı oluyor. Ortadoğu halklarının tarihlerinde, çok şerefli uygarlık dönemlerinde birliktelikleri vardır. Uygarlığa ilk geçiş bu topraklarda olmuştur Görkemli köleci imparatorlukların, uygarlıkların kurulması ve en yaratıcı yönleri de burada ortaya çıkmıştır. Yine feodal uygarlıklar döneminin en görkemli biçimi bu topraklarda ortaya çıkmıştır. Kapitalizmin –ki onun değişik bir biçimde reel-sosyalizmi kendisine benzeştirme anlamında olsun- genel gelişmesi, bugün Batı dediğimiz uygarlık biçiminde karşımıza çıkıyor. Ve bu Ortadoğu halkları aleyhine çok dengesiz, tarihi gelenekleriyle son derece çelişen, çok cüceleşmiş bir insanın, bir insanlık toplumunun adeta kötü bir örneğinin ortaya çıkmasına yol açıyor. Ortadoğu halkları bunun mahkûmu olamazlar. Kendi tarihlerinin, kendi büyük uygarlık gerçeklerinin farkına her geçen gün daha da vararak doğru sahiplenişi başarırlarsa ancak yaşayabileceklerini gün geçtikçe fark edecekler.
Şu son bir kaç yüzyıldır aşılanan kapitalizm müthiş bunalım getirmiştir. Denilebilir ki, insanlığın en yaşanılmaz bazı topluluklarına ve toplum biçimlerine burada yol açmıştır. İnsanın doğduğu beşiğe, insanlığın mezarı gibi olma rolünü biçmiştir. Hiç şüphesiz bunu gördüklerinde daha büyük bir tepkiyle ayağa kalkabileceklerdir. İşte partimizin söylemi bu, yaptıkları da bu. İnsanlığın beşiğini, insanlık mezarına değil çevirme, tekrar bu insanlık için büyük bela olan, tam bir kumar rejimi olmaktan öteye varmayan çapulcu kapitalist-emperyalizme bir cevap vermek, tıpkı uygarlık başlarken olduğu gibi, sınıflı toplumların aşılması ve bu çapul kapitalizmin aşılması biçiminde de bir beşiklik görevi görmek!
Partimizin ilk çıkışında da biz bu değerlendirmeleri yaptık. Şafak vaktinde nasıl bir rol oynadıysa bu topraklar, bu halklar, uygarlığa açılmada, sınıfsız bir topluma, onun uygarlık seçimlerine açılma anlamında da tekrar bir beşiklik görevini görmemesi için hiçbir karşı neden yoktur. Olsa da bu büyük bir tarihi görev için engel olarak görüp boyun eğilmez. Bu kadar ufku büyük düşünüyoruz. En önemlisi de, güncel olarak dayanılmaz yaşam engelleri var. Bu engellere günlük olarak karşı çıkmak bile, bir insanın yaşaması için belki de ekmek-sudan, havadan daha değerli oluyor. PKK’yi zaten günlük olarak yaşatan, insani özelliklere bu kadar şiddetli gereksinimi olmasından ötürüdür. Demek ki, hem bu kadar büyük ufku, uzun vadeyi görebilmek, hem de güncel olarak hiçbir biçimde kabul edilemez yaşam engellerine karşı olmak, bir insanı atom bombasından daha değerli, güçlü kılıyor.
PKK biraz bunu gerçekleştirdi. PKK’deki önder tip bunun az-çok gerçekleşmesinin adı da oluyor. Eğer ısrar edilirse, her militan tip bu tarz bir kişilikleşmeyi yaşarsa ve bunu sürekli kılarsa, gerçekten en büyük umutların bile, en uzun vadeli ütopyaların bile, önemli bir gerçekliğe dönüşmemesi için hiçbir neden yoktur. Zaten PKK’nin bir çoklarına mucizevi gibi gelen pratik başarısı da bunu gösteriyor. Biz bu temelde sosyalist ideallerimize, yine halkların tarihlerine olduğu kadar, güncel çıkarlarına da bağlılığımızı ve bu anlamda emekçilerin dayanışma gününe bağlılığımızı belirtiyoruz. Partimizin oldukça iddialı ve başarılı mücadelesiyle bunu selamlıyoruz, bütün insanlığa ve halkımıza kutluyoruz.
HALKLAR ÖNDERİ ABDULLAH ÖCALAN
(1 MAYIS 1994 ÇÖZÜMLEMELERİ)
YORUM GÖNDER