KÜRDÜM “TÜRK VARLIĞINA” KURBAN OLMAYACAĞIM!
Sömürgeci Türk eğitim sistemi anaokulundan başlayarak üniversiteye kadar Kürd’ün inkârı ve yok edilmesi temelinde kurgulanmıştır. Yani beşikten mezara kadar süren bir yok etme sistemidir. Bu durum seçmeli ders, TV yayını vb. ile gizlenmek, örtülenmek istense de, soykırım gerçeği örtülenmeyecek kadar büyüktür.
Ağustos ayına girdik. Halkımızın Önder Apo’nun sağlığı, güvenliği ve özgürlüğü için yürütülen eylemliliklerin yanı sıra, karakollara, barajlara yönelikte belli bir eylemlilik sürmektedir. Fakat öte yandan, bir biçimde çocuklarını okullara hazırlamaya çalışır, onun hazırlıkları yapılır. Genel olarak, Eylül ayından itibaren ise giderek tam bir yoğunluğa dönüşür.
İyi de welatparêzler, aydınlar, demokratlar bir kez daha çocuklarının, kardeşlerinin avazı çıktığı kadar “Türküm, doğruyum, çalışkanım… Atatürk’ ün açtığı yolda ilerleyeceğim... Varlığım Türk varlığına armağan olsun... Ne mutlu Türküm diyene” demelerini dinlemeye de kendilerini hazırlıyorlar mı? Rojava devriminin zafere yürüdüğü bir ortamda, Kürtlerin kongrelerini topladıkları bir süreçte, Kuzey Kürdistan’da Kürtler daha ne kadar çocuklarının ve başka kültürden çocukların “ varlığım Türk varlığına armağan olsun” diyerek Türk devletine kölece bağlılığını, sözleşmesini and- yemin biçiminde güncellemelerine seyirci, sessiz kalacak veya normal karşılayacaklar? Peki, böyle olursa bu ne kadar doğru ve ahlakidir?
Yapılan kısmi araştırma ve diyaloglarda bir Kürt insanı veya diğer azınlık halklardan çocuklar ilkokul ve ortaokul sıralarında binlerce kez kendisini inkâr etmiş ve kendisini Türk varlığına adamış, bundan da mutluluk duyduğunu söylemiş olmalarına rağmen, hemen hemen birçok Kürt insanı ne söylediğinin farkında değil. Ve ciddi bir tepki yoktur. Bunun aslında sömürgeci Türk devletine bir bağlılık olduğunun, onunla yapılan bir sözleşme olduğunun farkında değil. Neredeyse hiçbir Kürt, hatta belli bir mücadele yürüten birçok insan dahi aslında yıllarca kendisini Türk varlığına sorgulamasız kurban ettiğinin farkında değil, hatta bunu hatırlamıyor bile.
Ve yine önemli bir kesim neden Kürt olarak Türküm demek zorunda bırakıldığını sorgulamakla birlikte bir Kürt olarak varlığını Türk varlığına neden kurban edeceğini sorgulamamıştır. Yani çıkıp okul huzurunda “ben niye varlığımı Türk varlığına kurban edeceğim? Sebebi nedir? diye sormamıştır. Hatta okul bittikten sonra da bunu sormamıştır. Fakat birçok insan yanılgılı bir biçimde “bunları söyledim ama bilerek, inanarak ya da farkında olarak söylemedim” diyerek yanılgılı bir savunma pozisyonu içerisine girmektedir. Belki de bir Kürt gencinin, bireyinin düşürüldüğü utanç verici durumu kendisine yedirememesinin bir sonucudur bu. Ama bu neyi değiştirir ki...
Farkında olsun ya da olmasın ‘iddia, tekrar ve telkin’ in beyinlerde, ruhlarda, bilinç ve bilinçaltında inanılmaz derecede yer ettiği de bilimsel bir gerçekliktir. Gustave Le Bon “ iddianın gerçek bir etki meydana getirmesi için mümkün olduğu kadar aynı kelimelerle tekrar etmesi gerekir. Napolyon, ‘ biricik ciddi söz sanatı tekrardır’ demiştir. İddia olunan şey tekrar edilmek şeklinde sonunda kanıtlanmış bir gerçek kadar ruhlara yerleşir...En aydın ruhlar üzerinde bile etki ettiği görülünce, tekrarın kitleler üzerindeki etki derecesi daha iyi anlaşılır. Şurası bir gerçektir ki tekrar eden şey sonunda hareketlerimizin etkenlerinin hazırladığı bilinçaltının derin tabakalarına kadar iner, yerleşir. Birkaç zaman sonra tekrar edilen iddianın kimin tarafından ortaya atıldığını unutarak o tekrar edilen sözlere inanırız…”
Yine halk arasında yaygınca kullanılan bir söz vardır “kırk kişi bir insana deli derse o insan sonunda dellenir” derler. Ya da en azından kendisinden şüpheye düşer. Yine hayvan aleminde hayvan eğiticileri hayvanı bir noktaya getirmek konusunda iddia sahibidirler ve onlara acı çektirme pahasına da olsa tekrarlar eşliğinde ona istediği hareketi yaptırırılar. Burada ödül ve ceza sistemi esastır.
Sabahları Kürt çocukları sömürgeci Türk devletinin zulüm simgesi bayrağı altında sıraya girdiğinde and nasıl okutulur? Daha çok sınıfta ya da okulda “ çalışkan- aslında iyi özümsemiş-“ çocuklar bir ödül biçiminde tüm okulun önüne çıkarılır. Öte taraftan andın tekrarında ses zayıf veya cılız çıktığında ya da yüksek sesle okunmadığında öğretmenler cehennem zebanileri gibi öğrencilerin yanında bitiverirler. Bu sefer de ceza devreye girer. En hafifinden suratını buruşturma, kızgınlığını belli etmenin yanında verilecek ceza, tokat atma veya sopa ile vurmadır. Böylelikle Kürt çocukları tarafından artık zamanla bu uğursuz, ırkçı, inkârcı, kendini aşağılayan, kendini hiçleştiren, kendisine ait hiçbir şey bırakmayan yemin daha gür bir sesle okunmaya başlar ve bu durum giderek normalleşir. Ondan sonra artık Kürt çocukları varlıklarını kendilerini önce inkâr etmişler, sonra kurban etmişler ve bundan da mutluluk duyduklarını en yüksek sesle dile getirmişlerdir. Bu bir ulusun artık kendi kendisini tüketmesi, yok etmesi anlamına gelmektedir. Dünyada bunun bir başka örneği hala var mı?
Bunun bir çocuk üzerindeki etkisi ve giderek bir ulus üzerindeki etkisi nedir? Kendisini inkâr etmiş, inkârında derinleşmiş ve kendisini düşmanına kurban edecek kadar düşürülmüş ve iradesizleşmiştir. Artık sömürgeci Türk devletinin istediği gibi çekip çevirebileceği bir kişilik ortaya çıkmıştır. Hele okul duvarlarına asılan Kürt katliamının, soykırımının paşalarının resimleri ve Kürdistan’a büyük katliamlar düzenleyen ordunun tabloları ve yine “Bir Türk Dünyaya Bedeldir” sözü gibi durumlar da Türk andını daha fazla besleyen, derinleştiren niteliktedir. Ders kitapları özellikle tarih ve sosyal bilgiler, Türkçe ve edebiyat dersleri Kürt insanını artık geri dönülemez noktaya getirir. Tüm bunların sonucunda artık “ eyvallah bile demeden” Kürtlükten kopuş sağlanır.
İlginç bir biçimde birçok insan bu acılı serüvenin farkında bile değildir. Zaten farkında olsa böyle bir şeyi söylemesi mümkün değildir. Daha ilginç olanı şudur ki haydi bir döneme kadar bu böyleydi fakat artık çözümün, nasılının tartışıldığı bir durumda dahi çocuklarımızın kendilerini Türk varlığına armağan ederek kurban etmesine karşı bir farkındalığın olmaması ya da bir sessizliğin olmasını nasıl anlamak gerekir? Acaba sömürgeci devletin ideolojik aygıtları Kürtlerin beyinlerinde bütün sömürgeciliklerini meşrulaştırmışlar mıdır, bu sessizlik meşrulaştırmış olmalarının bir sonucu mudur?
Devletleşme toplumun bir kesimini baskı altına alma ile başlar ama baskı altına alırken bile egemenliğini bir biçimde meşrulaştırmaya çalışır. Çünkü meşrulaştırma sağlanmaksızın egemenlik sürdürülemez. Kendisini meşrulaştırmaksızın hiçbir güç uzun süre ne devlet oluşturabilir ne de onu süreklileştirebilir. Şimdi bu çerçevede Türk sömürgeciliğinin her gün bir inkâr, bir hakaret, bir aşağılama, bir kendi kendini iradesizleştirme, teslim etme ifadesi olarak Türk andındaki küfür niteliği taşıyan sözlerini fark etmemek ne anlama geliyor?Acaba meşrulaştırmanın, Türk sömürgeciliğinin kendisini beyinlerde, yüreklerde bir biçimde meşrulaştırmasının bir sonucu olmuyor mu? Bu soruya rahatlıkla “hayır” demek mümkün değil. Eğer bir şey istenildiği gibi tartışılmıyor, reddi yönünde tavır geliştirilmiyor ise orada bir normal görme, meşru görme ve kabul etme vardır. Dolayısıyla sömürgeciliğin kendisini önemli oranda meşrulaştırmasından bahsetmek hiç de yanlış ve abartılı bir ifade değildir.
1933 yılında devreye giren Türk andı üzerine biraz daha durmakta yarar vardır. “1930’lu yıllarda Türk Tarih Tenkit Cemiyeti başkanlığına atanan Dr. Arın (Safet) Engin’in şu sözleri, Öğrenci Andı’nın asimilasyondaki önemini açıklar niteliktedir: “Şimdi onları (Kürtleri) ‘Öğrenci Andı’mız ile Türklüğe kaynaştırma baş ödevimizdir.” 1972 yılında da, Türk andında kimi değişiklikler oldu. Ama özü değişmedi. Hatta inkarcı özü daha fazla pekiştirildi.
Neden Türk andı devreye girdi ve önemsendi sorusu böylelikle açıklanmış olmaktadır. Çünkü Şêx Sait ve Ağrı isyanlarından sonra Dersim dışında direnen Kürt dinamikleri önemli oranda kırılmıştır. Katliamlar yapılmış, soykırım süreci başlatılmıştır. Bu çerçevede sürgünler başlatılmıştır. Yakılıp yıkılan binlerce köyün, şehir meydanlarında katledilen yüzbinlerin sıra sıra dizilen darağaçlarının gölgesinde okullar açılmış ve Kürt çocukları zulmün simgesi Türk bayrağının altında sıraya dizilmişlerdir. İddia şudur “ Behemehâl Herkesi Türk Yapacağız.” Türk mili şeflerinden yükselen bu ölüm fermanı artık devreye girer. Bir mezarın altına yazılan “Kürt hayali burada gömülüdür” karikatürü ile zaferini ilan ettikten sonra artık sıra Kürt çocuklarına, gençlerine, kendi dilleri ile beyinleri ile kendi kendisini inkâr ettirmeye sıra gelmiştir. İşte hergün çocuklarımızın bağıra bağıra okuduğu ve bizlerinde neredeyse farkında olmadan ve fazla aldırış etmeden okulların yanından geçerken duyduğumuz Türk andının devreye girmesi böyle başlamıştır.
Uzatmadan şunu söylemenin zamanı gelmiştir herhalde. Kürtler bir ulus olarak ve yine o ulusun çocukları neden kendilerini Türk varlığına kurban edecekler? Kürtler neden kendi atalarının, önderlerinin değil de Atatürk’ün açtığı yolda ilerleyecekler? Yolunda ilerleyecekleri bir ataları, önderleri, öncüleri yok mudur? Kürt çocukları kendilerini inkar eden, aşağılayan Türk andını okumak zorundalar mı? Hem Kürtleri tanıyoruz, kardeşimizdir demek hem de Kürt çocuklarını her gün Türk varlığına kurban ettirmek çelişkili değil midir?
Newroz mitolojisinde Dehak’ın her gün iki Kürt gencinin beynini yaralarına sürerek kendisini yaşattığı, var kıldığı söylenir. Bununla aslında Dehak’ın zalimliği anlatılmaya çalışıldığı kadar Kürt gençlerini beyinsizleştirmeye çalıştığı da anlatılmak istenir. Şimdi ise her sabah milyonlarca Kürd’e Türk olduklarını söyleterek, kendilerini inkâr etmeleri sağlatılarak, kendileri Türk varlığına kurban ettirilerek ve ayrıca bundan da mutluluk duydukları söyletilerek milyonlarca Kürt çocuğu beyinsizleştiriliyor. Her gün artık bir-iki Kürt gencinin beyni değil, milyonlarca Kürt çocuğunun ve gencinin beyinleri ele geçirilmekte ve kendisini yaşatmaları için kullanılmaktadır. Yani Kürtler üzerinde Dehakların varlığı sürmektedir.
Günümüz Dehaklarının Kürt çocuklarını ve gençlerini beyinsizleştirerek, Türkleştirerek -şark ıslahat planında ortaya konulduğu gibi- tarihten silme uygulamalarına dur demenin zamanı gelmedi mi?
Ne zaman Kürt çocukları, gençleri “ biz Kürt olarak ne diye kendimizi Türk varlığına kurban edeceğiz” diye soru soracaklar? Ve ne zaman welatparezler, çocukların sahipleri, büyükleri “bizim, Türk varlığına kurban edecek çocuğumuz yoktur” diyerek tavır koyacaklar?
İnanıyorum ki, bunun zamanı gelmiş ve geçiyor bile...
HERDEM SERHILDAN
YORUM GÖNDER