Medya Doz’un kaleme aldığı Meyman Yayınevi’nin basımıyla okuyucuyla buluşturduğu “Ülkemin Haritasıdır Yüzünüzün Çizgileri” adlı kitap çıktı. Kitap, 2011 yılında Geliyê Tiyarê’de kimyasal silahla katledilen 36 gerillanın yaşamını konu alıyor.

Günlerdir yağmurdan kaçar gibi kaçıyorum yazmaktan. Ama düşünmekten, yüreğimdeki depremlerden ve kendimden bir türlü kaçamıyorum. Yaşanan gerçekliklerden kaçmak zannedildiğinden çok daha zormuş. Bunu bir kez daha anlıyorum. Geliyê Tiyarê’yi düşündükçe yüreğim ve beynimde büyük patlamalar oluyor. Sanki atom ilk defa parçalanıyor, hatta paramparça oluyor her şey. Hani bazı insanlar, bazı anlar vardır insan yaşamında, yaşadığınız anda hissedersiniz onların farkını, anlamını. İşte onlar öyle asi, öyle cesur, öyle onurlu, öyle inançlı, öyle heyecanlı çocuklarıydılar halkımın. Onları tanımam, birçok duyguyu yeniden yaşamama neden oldu. Tarih Onlarla güncelleniyordu; nasıl ki ilk Apocular sonuna kadar zafere bağlıysa, özgürlükten vazgeçmiyorsa, Onlar da ilk Apocular gibi devrimin hemen olacağına, Önderliği göreceklerine, özgürlüğü soluksuz yaşayacaklarına inanarak katıldılar tüm çalışmalara. Yorulmak nedir bilmedi ömrünün baharındaki bu fidanlar. Aç kaldılar, uykusuz kaldılar, soğuktan donacak gibi oldular, yine de vazgeçmediler sevdalarından, vazgeçmediler gülmekten, ölümle alay etmekten. Tüm ayaza inat birbirlerinin gülüşlerinde, birbirlerinin gözlerinde ve birbirlerinin yüreklerine sarılarak ısındılar. “Neydi bu gencecik, pırıl pırıl insanları bu kadar güçlü kılan?” diye düşündüm. Bu satır aralarında bir kez daha hissettim bu kopmaz bağı. Onlar Önderlerine tutkuyla bağlıydılar. Önderliklerini görmemişlerdi belki, ama hep bir gün O’nu görme hayaliyle yaşıyorlardı. Kendileri görmese bile, yol arkadaşlarının bu eylemle O’nu görmeye bir adım daha yakınlaşacaklarına inanıyorlardı. Ve olacaksa hemen şimdi olmalıydı, geç kalınmamalı, zaman kaybedilmemeliydi. Zagros’un asi çocuklarıydılar. Yüzlerinde ülkemi taşıyanlardı, gözlerinde onuru, yüreklerinde inancı... Yazılanlar asla anlatamaz yaşananları ama yaşayanların yazmasının ve anlatmasının yaşananları anlatabileceğine bu satır aralarında, bu yürek dökümlerinde rastladım. Kimi zaman gülerek, kimi zaman gözyaşlarımı tutamayarak, kimi zaman lanetleyerek, kimi zaman da saatlerce bir satırda, bir arkadaşın fotoğrafında takılı kalarak okudum yazılanları. Tekrardan o günlere, o cesur savaşçıların yanına gittim ve onların arkadaşı olmak istedim. Bu cesur yürekli, onurlu çocuklar beni Zagroslar’a, bu toprakların kahramanlarına ve yıllar öncesine götürdü...