15 AĞUSTOS ATILIMI VE GÖRKEMLİ DİRİLİŞ SÜRECİ

Tarihe İradi Bir Müdahale Olarak 15 Ağustos Atılımı ;
1984 yılına girildiğinde ilk etapta yapılması gereken hazırlıkların önemli bir kısmı yapılmıştı. Geriye tek bir hedef kalıyordu: Hiç gecikmeden gerilla direniş mücadelesini başlatmak! Bu dönemden sonra yaşanacak gecikmeler süreci oldukça olumsuz etkileyecekti. Çünkü 12 Eylül cuntası toplumsallığa dair tüm değer yargılarını yok etme siyasetini olanca hızıyla yürütmekteydi. Cezaevinde idamlar gündemleştirilmişti. Devrimci hareketlerin dirilmemecesine tasfiye edilmeleri için etraflarında örülen çember giderek daraltılmaktaydı. Toplumsal gerçeklik alabildiğine yozlaşma ve çürümeye tabi tutulmaktaydı. Toplumsal hafızaya dair tüm gözenekler ustalıkla tıkatılmaktaydı. Gelinen aşamada silahlı direniş yöntemini başlatmak gerçekçi bir savunma için tek seçenek durumundaydı. Başka bir yöntem ya da alternatif kesinlikle bırakılmamıştı. Mücadelesizlik 12 Eylül askeri faşist sisteminin yerli yerine oturtulmasına zemin sunacaktı, ya da bu darbenin çok rahat bir biçimde kendi sistemini topluma hakim kılmasının bir ayağı olunacaktı. Bu darbeyle halk Türkiye ve Kürdistan’da tamamen susturulmuştu. Hem dışarıda hem zindanlarda tam bir vahşet uygulanmaktaydı. İnsanlar adeta uydulaştırılmıştı. İşkence doğal bir yaşam biçimi haline getirilmişti. Yüzlerce insan işkenceyle katledilmiş, onlarcası idam sehpalarında “ibreti alem” için asılmıştı. Bu vahşete karşı PKK’nin devrimci sorumluluk anlayışı sessiz kalınmasına izin veremezdi. 

Başta Diyarbakır zindanı olmak üzere sorumluluk duygusu taşıyan devrimci odaklar direnişi geliştirmek durumundaydı. Diyarbakır zindanı tarihte eşine ender rastlanır yöntemlerle teslim alma ve ihanet ettirme merkezine dönüştürülmeye çalışıldı. Vahşette Vietnamlıların tutulduğu Saygon zindanını bile geride bırakmıştı. Buna karşı Mazlumların, Kemallerin, Hayrilerin ve Ferhatların eylemleri birer çağrı niteliğindeydi, yani direnişi boyutlandırma mesajıydı. Bu direnişler yaşanan vahşete karşı yükselen insanlığın sesiydi. Tüm bu nedenler Ortadoğu ve dünya dengelerinde yaşanmaya gebe olan siyasal dengelerle birleşince, süreç yeni bir gecikmeyi kabul etmemekteydi. Dolayısıyla uzun zamandır üzerinde düşünülen mücadele perspektifi, uğruna kapsamlı hazırlıkların yürütüldüğü atılımın başlatılmasını zorunlu kılmaktaydı. Önderlik yine çalışmaları yakından takip ederek yaşanan tıkanıklıklara anında müdahale ediyordu. Böylece atılımın önünde engel teşkil eden anlayışlarla sürekli mücadele halindeydi. Bunun için ülke içerisinde de öncü birimler tarafından kısmi bazı hazırlıklar yapılmıştı. Bu aşamada halkların onurunu ve özgür geleceğini savunmanın tek yolu gerilla savaşıydı. Bu nedenle bir savunma savaşını başlatmak için gecikmemek büyük önem taşımaktaydı. Ancak yine de belirttiğimiz nedenlerden dolayı gecikmeler yaşanmıştı. Bunun üzerine bizzat Önderlik 1984 yılının son gruplarını kendi sahasından gönderirken onlara kesin talimat vermişti: “Gidin atılımı siz başlatın, oradaki yönetime de silahlarını bırakmaları gerektiğini söyleyin!” Bu talimatla gelen grup Zap’ta yönetimle karşılaştığında yönetimin eylem kararı aldığını, artık pratikleştirme aşamasına geldiklerini görmüş ve böylelikle onlar da sürece katılmışlardı. Çünkü yönetimin Lolan’da yaptığı toplantıda 15 Ağustos eylem planlaması temelinde grupların görev başına gitmeleri kararlaştırılmıştı ve pratikleştirilme sürecindeydi. 

Bu nedenle Önderlik sahasından giden grup da sürece katılarak güç vermişti. Önderliğin müdahalesi, atılımın daha fazla gecikmeden başlatılması gerektiği yönündeki ısrarı ve önemi gösteriyordu. 15 Ağustos’ta geliştirilecek atılımın hazırlıkları bu eksende planlandı. Üç ayrı merkeze yönelik kapsamlı askeri yönelimler gerçekleştirilecek, baskınlarla bu merkezler bir süre denetime alınacak, böylece eylemin amacı halka ve kamuoyuna daha güçlü yansıtılacaktı. Planlama Eruh, Şemdinli ve Çatak’tan oluşan üç merkez üzerinde yapılmıştı. Bilindiği gibi Eruh ve Şemdinli grupları planlamayı yerine getirerek rollerini oynarlarken, Çatak grubu eylem yapmamış, hatta eylem için girişimde dahi bulunmamıştı. Çatak grubunun sorumlusu Terzi Cemal’di. Terzi Cemal 15 Ağustos Atılımı’nın yapıldığı saatlerde eylem grubunda olması gereken arkadaşları savunma için muazzam bir dağ olan ve tüm savaş süreci boyunca Türk ordusunun ancak bir-iki kez girebildiği oldukça sarp Kato Xelilan’a yerleştiriyor. Grubu orada sığınaklara gizliyor. Eylem yapma talimatı ona ulaşmasına rağmen böyle bir talimatın geldiğine dair kimseyi bilgilendirmiyor. Talimatı cebine koyarak, süreci arkadaşlardan gizliyor. Bu nedenle o grupta bulunan arkadaşların atılımdan haberi olmuyor. Arkadaşlar neden sığınaklara girmeleri gerektiğini sorduklarında verdiği yanıt “Siz şimdi anlamazsınız, bugün yer yerinden oynayacak” biçimindedir. Sonradan örgüte eylem yapmama gerekçesini talimatın kendisine çok geç ulaşmasına ve bu nedenle hazırlık yapmamasına bağlamış ve III. Kongre sürecinde herkesi buna ikna da etmiştir. O dönemde neden eylem yapmadın, hesabını ver vb bir yaklaşım olsaydı bu tipin gerçekliği ve niteliği erken ortaya çıkardı. Terzi Cemal kendisini çok iyi gizleyebilen bir tipti. Uzun yıllar kendisini çok ustalıkla gizlemeyi başarmış, Amed’e kadar gidip gelmiş, gidiş geliş sürecinde birçok oyun çevirmesine rağmen dışarıya renk vermemiştir. Çatak grubundan sorumlu olmasına rağmen eylemi yapmamış, sonradan bin bir hileyle eylem yapmamayı çok normal bir durum olarak göstermeyi becererek, III. Kongrede bile gündeme girmesini engellemiştir. 

Bu kişi her ne kadar atılımı Çatak’ta boşa çıkarmaya dönük provokatif girişimlerde bulunup, eylem yapmayarak direniş savaşının etkisini azaltmaya çalışsa da, Şemdinli ve özellikle de Eruh’ta ortaya çıkan sonuç, tarihi nitelikte sonuçlar yaratmıştır. Kürdistan halkı ve dünya kamuoyu bir sonraki güne çok farklı başlayacaktı. Pek kimsenin tahmin etmediği, böyle bir atılımı beklemediği, hatta ihtimal dahi vermediği bir direniş süreci başarıyla ve resmen başlatılmıştı. Kürdistan tarihinde yeni bir dönüm noktasına gelinmişti. Ortadoğu ve bölge üzerinde çıkarı olan, siyaset yürüten bütün güçler hesaplarını yeniden yapmak zorunda kalmışlardır. 15 Ağustos Atılımı, bölge denkleminde yarattığı değişim rolüyle de tarihi bir sürecin başlatılmasını beraberinde getiriyordu. Bu açıdan Kürdistan tarihi ve Ortadoğu denklemini 15 Ağustos’tan önce ve sonra olmak üzere iki ayrı dönem halinde tanımlayacak bir gelişim seyrini doğuruyordu. Bu eylemin siyasal sonuçları kadar, askeri sonuçları ve kazanımları da bir o kadar önemlidir. Çünkü tarihsel seyrin Kürdistan’da ortaya çıkardığı gerçeklik ve ‘makus yenilgi’ tarihi bu atılımla yerle bir edilmişti. Klasik Kürt köylü isyancılığının yenilgiye açık tarzı, zihniyet ve tüm uygulama araçlarıyla bilinçlere çıkarılmış, buradan çıkarılan derslerle bir daha o talihsiz durumlara düşülmeyeceği ortaya konulmuştu. İsyanların kahredici yenilgili ruh hali artık geride kalıyordu. Ortaya çıkardığı en önemli etken Kürt’ün kölelik zincirlerini bir daha takmamak üzere kırmasıdır. Çünkü en başta düşüncede ve psikolojide kazanılmıştır. İlk mermi bir nevi beyinlerdeki kölelik ve yenilgili ruh haline sıkılmıştır. En önemlisi de askeri olarak dönemin kriterlerine uygun, çağın ihtiyaçlarını karşılayan gerilla savaş teorisini Kürdistan’da başarıyla uygulamanın güçlü bir adımı olmuştur. 

15 Ağustos Atılımı’nın en başarılı planlaması ve eylemi Agit arkadaşın komutasında Eruh’ta gerçekleşendir. Eylem, planlama ve pratik olarak bizzat Agit arkadaş komutasında gerçekleşmiş, eylem öncesi yapılan planlama olduğu gibi pratikleştirilmiştir. Bu eylemde Erdal (Mustafa Yöndem), Bedran (Mehmet Sevgat) gibi devrim inancı ve halk özgürlük bilinci yüksek olan değerli komutan yoldaşların katkıları belirleyici olmuştur. Eylemin keşfini bizzat Erdal arkadaş ilçe merkezine gündüz inerek yapmıştır. Eylem planlaması ise Çırav dağında gerçekleştirilmiştir. Yüksek saldırı ruhuyla gerçekleşmiş bu eylem çok iyi organize edilmiştir. Saldırı ve savunma kolu, propaganda ve yol kesme grupları görevlerini başarıyla yapmıştır. Eylemin başlamasıyla kısa sürede tüm ilçe denetime alınmıştır. İlçede bulunan tüm kurumlardaki resmi görevlilerde büyük bir şaşkınlık yaşanmıştır. Adeta şok olmuşlardır. Kimi kurum müdürleri tavuk kümeslerine saklanmışlardır. Çünkü hiç beklemedikleri bir eylemdir. Kim bu kadar korkulan bir orduya karşı eyleme geçmeye cesaret edebilirdi ki? Bunu asla düşünemediklerinden haliyle müthiş bir panik durumunu yaşamışlardır. Eyleme bazı milisler de katılmıştır. Eylem gücü toplam 30 arkadaş civarındadır. Saldırı kol komutanı olan Erdal arkadaş, bir buçuk dakika içinde nizamiyeyi ele geçirip, karakolun ikinci katına çıkmıştır. Vuruş tarzında müthiş bir keskinlik vardır. Agit arkadaşın olduğu her yerde bu tarzda bir keskinlik, amaca kararlı yürüme ve sonuç alıcılık vardır. Karakol eyleminde, amaç asker öldürmek değildir. Zaten bir asker ölüyor, birkaç asker hafif yaralanıyor, diğerleri ise sıraya dizilip esir tutuluyor. Hükümet konağındaki depoda bulunan silahlar da bir kamyona yüklenip Çaçê dağının eteklerine götürülüyor. Buradan Garısa taraflarına çıkılıyor. Silahların sayısı tam olarak bilinmemekle birlikte, mücadele tarihimizde en fazla silahın kaldırıldığı bir eylemdir. 

Şemdinli’deki eylemde ise Ömer (Mustafa Ömürcan), Zeki (Emin Taştan) gibi değerli arkadaşlarla Gözlüklü Ali gibi tecrübeli komutanlar yer almıştı. Eylemin uygulanması sırasında her ne kadar yetersizlikler yaşanmış, istenilen düzeyde pratikleşmemiş olsa da, eylem belli sonuçlar almıştır. Gereken yerlere verdiği mesaj bakımından rolünü oynayan bir eylem olarak gerçekleşmiştir. 15 Ağustos Atılımı’nın hazırlıkları güçlü yürütülmemesine karşın, ortaya çıkardığı gelişmeler tarihsel önemdedir. Hazırlıkların ihtiyaca cevap verebilecek düzeyde olmamasında yönetimin ve tereddütlü tutumun payı belirleyicidir. Selim Hoca denilen kişinin bunda payı büyüktü. Sonradan da anlaşıldığı üzere, mücadele için gereken kararlılığı, halka inancı ve fedakarlığı yoktu. Esasen süreci ısrarla geriye çekmeye çalışan bazıları daha bulunuyordu. Tam militan olmaya karar vermemişler, özellikle bazıları cunta geldiğinde arandıkları için harekete sığınmışlar, eski olduklarından Önderlik biraz değer vermiş, dolayısıyla yönetime seçilmişlerdi. Selim Hoca’yla beraber Ziyad denilen kişi de bu durumdaydı. İkisi de düzende memurluk yapmış, biri mühendis, biri de öğretmendi. Devrimci mücadelede de hep görev yapmaya açık olduklarını yansıtıyorlardı. İşin içine girmiş olmalarına rağmen aslında böyle bir görev için hazır değillerdi. Selim denilen kişi bir savaşın komutasını yürütecek düzeyde bir potansiyeli yakalamak için gereken adanmışlığa kendini yatırmamıştı. Bu gerçekliğin yanında Fatma’nın uğraştıran, daha çok süreci bozmaya hizmet eden tutum ve davranışları da ayrıca süreci ağırlaştıran diğer bir etken durumundaydı. Yani esas olarak Önderliğin ve dürüst kadroların samimi bir süreci başlatma çabaları karşısında, bunu alttan alta bozan, geriye çeken kişilikler de az değildir. Aslında Semir provokasyonunun hitap ettiği ve dayandığı taban da saflarda bulunmasına rağmen özünde tereddüt ve kararsızlığı yaşayan, devrime ve halkın gücüne güvenmeyen kişiliklerdir. Bu tür kişiler eğer ortaya çıkıp niyetlerini açık açık söyleseler bunun anlaşılır bir yanı olacaktı. 

Ancak bunu yapmayıp gizliden gizliye, alttan bozmaları kadar daha tehlikeli bir durum olamazdı ve bu davranışları onları ikiyüzlü kişiler haline getirmekteydi. Eğer Önderliğin çok dikkatli, zamanında gerekeni yapan, kazanımcı, ikna edici, yüksek performans ve mücadele yöntemi olmasaydı bu gibi kişiliklerin büyük tahribatlar yaratması ve tasfiyenin gerçek birer zemini haline gelmesi işten bile değildi. Çünkü dürüst kadroların bir kesiminde de tereddütlü yaklaşım vardı. Bu tereddütlü yaklaşım ikiyüzlü kişiliklere de cesaret vermekteydi. Bu açıdan sürecin bütün boyutlarıyla hassas bir çizgide yürüdüğü ve nefes nefese sonuç alma mücadelesinin geliştiği açıkça ortadaydı. 15 Ağustos Atılımı gerçekleştiğinde hem HRK (Hêzên Rizgariya Kurdistan), hem de ERNK (Eniya Rizgariya Netewa Kurdistan) ilan edilecekti. ERNK’nin bildirgesini Fatma’nın kaleme alması planlanmış, fakat Fatma bildirgeyi hep geciktirmiş ve yazmamıştır. Bu nedenle ERNK 15 Ağustos’ta ilan edilmemiş ve bundan hareketle ERNK’nin ilanı 21 Mart 1985 yılına sarkmıştır. Bu nedenle yapılan atılım eyleminde sadece HRK’nin ilanı gerçekleşmiştir. Bütün bu durumlara rağmen 15 Ağustos Atılımı’nın gerçekleşmiş olması, Mazlumların, Kemallerin, Hayrilerin ve Ferhatların Amed zindanındaki seslerinin dağda yankılanması haline gelmesi bir başarıdır. Önderlik zindan şehitlerinin anısına sürekli bağlı kalmıştır. Önderliğin bağlılığını gören Semir unsuru “Öcalan, Mazlum’u Kuran-ı Kerim mertebesine yükseltmiş, onunla herkese ölümü sevdiriyor” demiştir. Ülke dışında hazırlık çalışmalarını yürütürken, Önderliğin dayandığı temel güç kaynağı ve Önderliğe en büyük desteği sunan inanç merkezlerinden biri Amed zindan direnişi şehitleridir. Önderlik sürekli zindan direnişlerinin kendisi için bir talimat olduğunu belirtiyordu. 

II. Kongrede alınan ülkeye dönüş kararından sonra, 14 Temmuz Büyük Ölüm Orucu Eylemi’nin haberi gelmişti. Bu direniş dürüst olan, yoldaşlığa, değerlere bağlı tüm kadroları ülkeye dönüşte ısrarcı olunması yönünde kamçılamıştı. Aynı zamanda Önderliğin de direniş elini güçlendirmişti. 14 Temmuz eylemi bütün kadrolar üzerinde çok büyük etki yarattı. “Yoldaşlarımız zindanda açlık grevinde şehit düşüyor, hiç beklemeden gidip direnişi başlatalım, gerekirse çatışarak şehit düşelim” yaklaşımı etrafında, bağlı tüm kadrolar birleşmişti. Bir anlamda bu eylemler fedai ruhun gelişmesine yol açmıştır. Eğer fedai ruh bulunmasaydı hiç kimse ülkeye geri dönemezdi. Bu anlamda geri dönüş tarihsel önemde bir süreçtir. Tarih içinde biliyoruz ki çeşitli dönemlerde birçok hareket mücadele ettiği güce karşı yaşadığı zorlanmadan dolayı toparlanmak üzere geri çekilmiş ama geri dönememiş, geri dönenler çok az olmuştur. Bir insanın ülkesinden geri çekilmesi zordur, ama geri dönmesi daha da zordur. Bu nedenle tarih içerisinde hicretten sonra ülkeye geri dönüşü çok az sayıda hareket başarmıştır. Nasıl ki Hz. Muhammed’in Medine’den Mekke’ye dönüşünün altında büyük bir kararlılık, inanç ve iman yatıyorsa, eğer büyük bir inanç ve kararlılıkla değerlere bağlılık olmasaydı PKK de geri dönüşü başaramazdı. Daha önce ayaklanmalar sürecinde de Kürdistan’da göç ve çekilmeler yaşanmıştır. Ama İhsan Nuri Paşa’nın Ağrı’ya dönüşü dışında hiçbir geriye dönüş olmamıştır. İsyanların yenilgiyle sonuçlanması ardından genellikle sürgün ve kalıcı mültecileşme yaşanmıştır. Bu nedenle hiçbirisinde ne planlı geri çekilme ne de geri dönme olmamıştır. İstisna olarak 1946’dan sonra Sovyetlere çekilen Melle Mustafa Barzani, Irak’ta yaşanan rejim değişikliği sonucu koşulların müsait olmasıyla tekrar geri dönmüştür. 

Bu açıdan dava uğruna direnmek ve savaşmak için geri dönüşü gerçekleştiren PKK’nin bu başarısı Kürdistan’da önemli ve anlamlı bir özelliğe sahiptir. Ülkeye dönüşü sağlayan temel güç, değerlere ve verilen sözlere bağlılık, Önderliğin ısrarı, kararlılığı, geliştirdiği eğitim ve Amed zindan direnişiydi. Güç kaynağı bunlardı. Geri dönüşün başarılı olmaması için çaba harcayan birçok güç bulunmaktaydı. Semir’in içten körüklemesinin yanında, bazı Türk solu ve Kürt grupları da ellerinden gelen tüm çabayı harcamaktaydılar. Yine bazı devlet güçleri ve Avrupa’nın bu konudaki çabaları açık ortadaydı. Semir 1983’ün başlarında ihanet ederek kaçtıktan sonra Dev-Yol ve Özgürlük Yolu’nun basın yayın organları kullanılarak yoğun bir karşı propaganda başlatıldı. Hatta Şam’da köşe başlarına yerleştirdikleri insanlar vasıtasıyla rasgele devrimcileri Avrupa’ya çıkarma tekliflerinde bulunuyorlardı. “Avrupa’ya gitmek istiyorsan yanımızda hazır pasaport var, seni hemen gönderelim” biçiminde teklif yapan insanları görevlendirmişlerdi. Ülkeye geri dönüşün olmaması için çok yoğun bir karşıt faaliyet geliştirilmişti. Tasfiyeci kişilikler ile Kürt grupları ve Dev-Yol gibi bilinen bazı Türk sol çevrelerinin karşıt olmalarına rağmen geri dönüş başarıyla gerçekleştirildi. Geri dönüşün sağlanmasında Önderliğe en büyük gücü Amed Zindanı’nda gelişen direnişin verdiğini belirtmiştik. Hareketimizin tümüne yansıyan temel bir anlayış olarak, Önder Apo’nun çarpıcı özelliklerinden birini yazmakta fayda vardır. Önder Apo yoldaşlığa ve yoldaşlık hukukuna sarsılmaz bağlarla bağlı bir kişiliktir. Zaten Önder Apo’yu güçlü devrimci bir hareket oluşturmaya iten en temel nedenlerden biri yoldaşlığa duyduğu bağlılıktır. Mahir Çayanların katledilmesi, Denizlerin idam edilmesi, İbrahim Kaypakkaya’nın işkence ile katledilmesi ve 1971–72 süreçleri boyunca vurulan onlarca devrimcinin anısına bağlılığın bir gereği olarak güçlü bir hareketin çıkışına kaynaklık etmektedir. Bu açıdan Önder Apo’da var olan yoldaşa karşı sorumluluk ve verilen sözlere bağlılık bu hareketin temelini oluşturmaktadır. 

Önderlikteki bu duygu hem anıyı yaşatmaya, hem de intikam hareketi olarak egemen sisteme karşı mücadele etmeye yöneltmiştir. Yine grubun partileşme aşamasına varmasında Haki Karer yoldaşın şehadeti belirleyicidir. Önderlik, Haki Karer yoldaşın şehadetinden sonra, “Kan da döküldü, artık geriye dönmek yok” sözleriyle yoldaşa bağlılığını ve kararlılığını ortaya koymuştur. Yoldaşlık anısına bağlılığın bir gereği olarak parti programını kaleme alması ve sonrasında partileşmeyle zirvelendirmesi bu özelliğe dayanmaktadır. Önder Apo’nun en ayırt edici özelliklerinden biri budur. Bu yüzden yoldaşa, dostluğa bağlılık, sözünün eri olmak ve sözlerinin gereklerini yerine getirmek devrimci hareketimizin temel kilometre taşlarından biri durumundadır. Bu özellik bugün Apocu hareketin temel ahlaksal özelliği ve ruhu durumundadır. Bu ruh olmasaydı, hareketin Kürdistan’a dönmesi, mücadeleyi başlatması mümkün olmayacaktı. Çok zor koşullarda mücadeleyi tekrar ülkeye yönelten, geri dönüşün ruhunu yaratan temel özellik budur. Ülkeye dönüş aşamasında bu ruhtan nasibini almamış kişilikler de vardı. İlkesel düzeyde kendini gerçekleştirmemiş, dürüst olmayan tüm anlayışlar bu dönemde tek tek döküldüler. Kararsızlık gösterenler, sorun çıkaranlar, ayak diretenler oldu ve nihayetinde bu tipler ihanetin akan seline kapılarak, kopmuş oldular. İşte Semir provokasyonu bu kesime ve zemine hitap ediyordu. Bu inançsızlığa ve provokasyona rağmen Önderlik etrafında kenetlenen, ideolojik, felsefi ve duygu itibariyle kendi gerçekliğine ihanet etmek istemeyen kadro yapısının çoğunluğu ülkeye dönüş aşamasında çok kararlı bir tutum sergiledi. Ülkeye dönüşle amaçlanan faşist-askeri cuntaya karşı bir direniş sürecini başlatmaktır. 

Daha önce de belirttiğimiz gibi hem Türk solu ile geliştirilen ilişki ve ittifakların sonuç vermesi arzu ediliyordu, hem de Kürt reformist gruplarıyla aynı çerçevede sürdürülen ilişkilerin ittifakla sonuçlanması temenni ediliyordu. Bu çabalardan ciddi bir sonuç çıkmayınca ilişki kesilmedi ama direniş cephesini PKK kendi başına geliştirmek durumunda kaldı. İlk önce silahlı propaganda mücadelesi geliştirilecekti. Silahlı propagandanın başlatılması, gerilla hareketinin geliştirilmesi için temel hedefti. Çünkü o dönemde faşist cuntaya karşı başka bir biçimde direnmenin koşulları yoktu. Silahsız toplumsal bir hareket geliştirme, ya da siyasal örgütsel bir faaliyet yürütmenin koşulu hiçbir şekilde bulunmamaktaydı. 12 Eylül cuntasının yarattığı gerçeklik itibariyle gerilla dışında karşı bir çıkış yapılamazdı. Bu açıdan demokratik bir toplum yaratacak, faşist sistemi parçalayacak, halkların özgür iradesini açığa çıkartacak ve demokratik toplumsal mücadeleyi geliştirecek tek anahtar gerillaydı. Başka bir yolu yoktu. Nitekim 15 Ağustos Atılımı’yla gelişen gerilla hareketi, faşist cuntanın topluma karabasan gibi çöken vahşi uygulamalarını kırmış, çeşitli düzeylerde demokratik kıpırdanışlar ve mücadele süreçlerinin gelişmesinin önünü açmıştır. 15 Ağustos Atılımı, idamları da durdurmuş, demokrasi güçlerinin ve Kürdistan halkının artık sahipsiz olmadığını göstermiştir. 15 Ağustos Atılımı’nın yarattığı toplumsal düzey ve sonuçlarını Önderliğimiz ve hareketimiz birçok açıdan değerlendirmiştir. Bu nedenle bu kitap çalışmamızda uzun değerlendirme gereği duymuyoruz. Yarattığı en esaslı sonuç itibariyle belirtilmesi gereken temel husus, insanlığa sahip çıkma düzeyidir. Halklar adına özgürlük ve demokratik bir yapılanmanın çıkışıdır. Bu açıdan başta Botan olmak üzere tüm Kürdistan halkı üzerinde büyük bir moral ve umut yaratmıştır. Bu nedenle halk, 15 Ağustos Atılımı’nı büyük bir coşkuyla diriliş ve direniş bayramı olarak karşılamıştır. 15 Ağustos Atılımı Kürt halkı üzerinde yarattığı etkiyle zulme, vahşete karşı isyan ve özgürlük bilincini yeniden ayaklandırmıştır.

MURAT KARAYILAN(HEVAL CEMAL) (26.BÖLÜM)